In de strijd tegen fascisme zijn enkele min of meer bemoedigende gebeurtenissen te melden. Dat mag ook wel, want over het algemeen hebben fascistische verschijnselen, patronen en organisaties de afgelopen jaren een verontrustende schaal, uitwerking en uitstraling bereikt.
Fascistische groeperingen en stromingen hebben zich een griezelig sterke positie verworven in de Nederlandse maatschappij. Parlementair: twintig zetels voor de PVV, twee voor denog op[elijker fascistische Forum voor Democratie, en vele tientallen zetels voor VVD en CDA die weliswaar zelf niet fascistisch zijn maar van het naar de mond praten van Wilders en Baudet inmiddels hun handelsmerk hebben weten te maken. Buitenparlementair is het gewicht van fascistenclubs vooralsnog kleiner: de PVV zoekt de straat niet systematisch en groepsgewijs op, en de als ‘anti-islam-beweging’ vermomde clubje Pegida krijgt niet meer dan enkele tientallen mensen aan het marcheren, doorgaans onder begeleiding van een enorme politiemacht die ze tegen antifascisten beschermt.
Maar fascisten doen keer op keer pogingen tot maanifesteren en marcheren. Antifascisten hebben weinig keus en dienen zulke pogingen te beantwoorden en zo mogelijk in de kiem helpen smoren. In de strijd tegen zulke fascistische activiteiten gaat veel mis: antifascistisch verzet wordt met politiegeweld en arrestaties beantwoord. Toch zijn er soms successen te melden. Kleine succesjes, en vaak niet zonder ernstige schaduwzijden. Maar toch.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
