De zichtbare hooha en de nikab

We hebben een schat aan spinazie geoogst, maar zoals het met spinazie gaat zal het eenmaal bereid maar een kleine portie blijken. Oogst uit een van de bakken van stadsboerenteelt in een negentiende-eeuwse wijk net voorbij de binnenstad. Ik heb er een zeer korte maar zeer belangrijke tijd van mijn leven gewoond en het eerste meisje dat ik serieus mijn liefde verklaard heb (vice versa) woonde er. De Kinkerbuurt, die in de verering door de hedendaagsche “liberalen” van de consumptiecultuur Hallenkwartier gedoopt is. De Centrale Werkplaats van de gemeentetram is verbouwd tot Foodhallen – je kunt er (te) dure quasi-exotische hapjes en drankjes gebruiken. Kolonisering, noem ik het. En de totale ontkenning van de industriële maatschappij waarvan ik zelf toch echt nog een “product” ben (mijn ouders hebben elkaar in de fabriek leren kennen). Op veel plaatsen is het schandelijke bordje “Hallenkwartier” gelukkig weer verdwenen.

Plotseling lopen ze er. Een schier eindeloze stoet jonge mannetjes in rokkostuum, komend van ergens in het betere stuk van de buurt, vergezeld van vrouwen in meestal roodgekleurde en meestal lange jurken. Een corpsdispuut? Er komt nog een pluk, en nog een. Over die lange jurken kan ik nog iets zeggen. Dat ze een split hebben lijkt mij onontkoombaar, anders kom je niet vooruit vermoed ik, zeker niet in het tempo waarin de o zo galante mannetjes lopen. Dat die split in veel gevallen tot voorbij de lendenen gaat bij deze dames vind ik dan weer wel heel opmerkelijk. Ik ken die kleding, van de opener van het “nieuws” waar ik mij doorheen moet bijten als ik bij mijn gratis mailbox wil – de prijs van gratis. Nogal heel vaak gaat het over clothing malfunctions van celebrities, waarmee altijd vrouwen worden bedoeld die in het openbaar laten zien wat je niet in het openbaar dient te zien. Een van die celebrities liep in zo’n jurk met décolleté van onderen (hoe moet je het anders noemen), en ja, men kon haar hooha zien als ze liep. Het “nieuws” sprak er schande van en zij haalde haar schouders op. Dat moest dan maar. Geen idee wie het was verder hoor, ik heb geen weet van “celebrities”.
De eventueel zichtbare hooha van de begeleidsters van de rokkostuummannetjes – zijn dit nu studentes, ook? wie weet, van een type dat ik nooit ontmoet heb dan – is geen nieuws. Een hele lading bleek buiten te staan bij het café dat hoort bij de stadsboerentuin, de mannetjes brallend alsof ze speelden corpsbal te zijn. Misschien doen die lui dat altijd wel. Maar kijk uit. Ceteris paribus worden dit dus de lieden die u en mij gaan regeren op den duur: VVD, D66 en een enkele excentriekeling GroenLinks. Als ik het CDA vergeet komt dat doordat dit in Amsterdam speelt, waar deze club net zo groot is als de Partij voor de Dieren inmiddels. Overigens zeg ik “begeleidsters” en niet andersom, juist vanwege dat gebral, waar de dames zich dan tenminste niet aan schuldig maken.

Dus de hooha-jurken hebben het gehaald, in bepaalde kring. Want dat kun je je afvragen: welk normaal mens gaat in zoiets de straat op, of naar een feestje. De rode loper vindt navolging. Nee, deze studenten doen niet het Tsjechisch waar Stephan Sanders zich twee jaar geleden over opwond, of iets filosofisch waarvan Jean Tillie in dezelfde tijd vond dat het tot terrorisme leidde. En op welk niveau praten deze juristen, bestuurskundigen en bedrijfskundigen eigenlijk? In het zelfde weekeinde waarin mijn ontmoeting met deze rodeloperstudenten valt komt Chris Hedges met zijn verslag van vanaf de rode loper. Gewijd aan de hoogstaande conversaties op het podium die de programma’s die naar de prijs dingen weerspiegelen. Zijn slotzinnen: het is culturele dood. Maatschappijen die hun cultuur doden doden zichzelf.

Alleen al het feit dat ik het zogenaamde prerevolutionaire Franse citaat slechts in het Engels ken bewijst dat het een falsificatie is. Maar toch: “Let them eat cake”. En pak ze als ze geen rodeloperkleding dragen.