Gisterenmiddag vond een tamelijk triest-lachwekkende poging plaats van Pegida, een extreem-rechts clubje dat zich profileert als ‘anti-islam’, om weer eens een mars te houden. Tegelijk was er antiracistisch protest, tegenover die uiterst-rechtse vertoning Beiden vonden plaats in Utrecht. Ik nam deel aan dat protest. Hier een verslag. Met tegenzin, want zo heel geweldig was het allemaal niet.
Over Pegida straks nog wat mee. Eerst de antiracistische manifestatie. Die vond plaats op het Janskerkhof en was opgezet door Utrecht Bekent Kleur, een samenwerkingsverband van progressieve clubs. De titel van de actie: “Nee tegen uitsluiting, hier en in de VS! Stop racisme!” Het idee was oorspronkelijk om te demonstreren, dat wil zeggen: in optocht door de stad lopen, samen iets dóén dus.. Dat mocht niet van de autoriteiten, en de organisatie legde zich daar met tegenzin bij neer, zo bleek uit de Facebook-eventpagina. Van die tegenzin was op de actie zelf vanaf het podium echter niet veel te bespeuren Het was vanaf het podium één en al liefheid, goed dat jullie er zijn, verbinding, houden jullie het nog vol in de kou en volgende keer allemaal nog iemand meenemen. En de meeste mensen vonden het wel prima ook. Ik eigenlijk niet, al zie ik beslist ook pluspunten.
Het pure feit dat mensen de straat op gaan tegen racisme is zo ’n pluspunt. De actie trok pakweg honderdvijftig deelnemers. Er was een programma met maar liefst tien onderdelen, en dan reken ik de – overigens heel sfeervolle – muziek van blaasensemble Tegenwind niet eens mee. Negen sprekers en een Syrische muzikant. Die laatste was goed, en verlokte mensen met gemak tot meezingen en meeklappen. En de sprekers? Ach. Wat zal ik zeggen? Veel mooie woorden over verbinding en ons niet laten verdelen, de ander – ook de Pegida-aanhanger – als gesprekspartner tegemoet blijven treden, zoals de eerste spreker, een predikante die met uitgeprocedeerden werkte, dat stelde. Veel standaard-linkse taal, over hoe onterecht het is om moslims de schuld te geven, hoezeer racisme ons verzwakt tegenover een kapot systeem, zoals de spreker van de Internationale Socialisten uitlegde. Meermalen het indringende verzoek om toch voorál te gaan stemmen, iets dat je van partijpolitici verwacht maar wat helaas daartoe niet beperkt bleef. Eén spreekster, van de Kritische Studenten Utrecht, die de nadruk legde op elke-dag-actief zijn tegen racisme. Dat was nu eens een speech waar ik het gewoon eens mee kon zijn.
Tja, en dus heuse politici, eentje van GroenLinks die ons kennelijk genadig gezind was en het dus erg kort hield. De SP had geen spreker, en daar hangt een verhaal aan, want ik zag op Facebook een SP-er zich daar over beklagen. De organisatie diende de klacht van repliek: niet mee-organiseren en op het laatste moment een spreker vragen, zo doen we dat niet. Hoe het precies is gegaan, weet ik niet. Maar zelfs als we de versie van de organisatie aannemelijk vinden, dan nog is er wat raars: moet je een plek op het spreekgestoelte eerst ‘verdienen’? Is spreken een soort beloning, een prijs die je in de wacht sleept door hard te werken? Mij lijkt dat verkeerd: je laat iemand spreken omdat diens toespraak wat toevoegt aan de actie zelf, niet om het groeperingen naar de zin te maken. Noch de profileringsdrang van in dit geval de SP, noch de voor-wat-hoort-wat-benadering van de organisatie, spreken mij aan.
Geen SP-er op het podium dus. Wel iemand van, geloof het of niet, de Partij van de Arbeid, een plaatselijk gemeenteraadslid. Geen idee wat ze precies te melden had, want een aantal antifascisten, ik ook, riepen er doorheen: “Fort Europa!”, “Turkijedeal!”, om maar enkele vormen van racistische uitsluiting te noemen waar de PvdA in de regering volop aan meewerkt. Uiteindelijk mondde het uit in een ritmisch: “Hypocriet! Hypocriet!”
Ze vond het helemaal niet leuk en kwam direct na haar toespraak briesend van woede op ons af. Waar we mee bezig waren, of we wel enig idee hadden hoe hard ze haar best deen, of we ons wel hadden ingelezen, en had ik trouwens ooit wel eens een moskee bezocht? Ja dus, reageerde ik Ze geloofde er niets van. Of ik wel eens een Marokkaans iemand had gesproken? Ja dus. ‘Ja, nu, ik ben Marokkaans reageerde ze, of woorden van die strekking. Wat ik, of andere ‘schreeuwerds’ ook zeggen in pogingen om uit te leggen waarom we zo boos zijn op de PvdA, het hielp niet echt. Ze ‘pikte het niet’ om van hypocrisie beschuldigd te worden. Waarvan akte, haha.
Ik snap best dat ze boos was, het is ook helemaal niet leuk om hypocriet genoemd te worden. Maar onze boosheid gold niet haar persoon. Onze boosheid, de reden om te gaan scanderen, richt zich op een partij die in verkiezingstijd mooie woorden laat spreken op een antiracisme-actie, maar tegelijk medeplichtig is aan het racisme waar we dus tegen protesteerden afgelopen middag. PvdA-politici horen niet op het podium op dit soort acties, tenzij ze zich met grote nadruk openlijk losmaken van de landelijke partijkoers en –leiding, en dus nadrukkelijk niet namens die partij optreden maar namens zichzelf.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
