Weinig verschijnselen zijn geschikter om radicale activisten uit hun evenwicht te brengen dan… actie. Vooral nieuwe actiebewegingen, onverwachte uitbarstingen van protest en verzet, richten vaak verwarring aan in onze radicale gelederen. Precies dat zien we vandaag, nu alom protest tegen Trump uitbreekt. Juist als radicalen weten we ons vaak geen goede houding te geven, en raken we verdeeld in degenen die het hele protest als bij voorbaat ingekapseld, ultra-gematigd, systeem-bevestigend, politiek onjuist afschrijven en anderen die er op één of andere manier aan deelnemen maar vaak ook niet goed weten hoe dat vruchtbaar kan. Ik hoor bij die tweede groep. Ik neem graag deel, weet niet altijd goed hoe, en zoek naar een aanpak die werkt. Wat volgt is geschreven als poging om daar een klein beetje aan bij te dragen.
Laat ik eens op een rijtje te zetten waar tegenover we eigenlijk staan als anti-kapitalistische en antiautoritaire radicalen. Dat lost onze dilemma’s niet op. Maar het maakt ze mogelijk wel een heel stuk inzichtelijker. Terug naar de basis dus, en dan stap voor stap. Bij elke stap zien we een vijand. Het zijn er in totaal vier. Op of rond het Malieveld komen we ze tegen, minstens drie van de vier althans, bij en in de aanloop van het protest tegen de moslim-ban van Trump die daar woensdag gaat plaatsvinden.
Vijand Nummer Eén is het systeem
Stap één is: het aanwijzen en bestrijden van de voornaamste vijand: het systeem, haar in stellingen en de leidende functionarissen door wie systeem en instellingen worden aangestuurd en die van dat systeem profiteren. Ik heb het over het kapitalisme met haar grote, op winst jagende bedrijve. Ik heb het over de staat die dit kapitalisme faciliteert en tegelijk haar eigen oppermacht najaagt, met manipulatie en geweld. Ik heb het over mechanismes waarmee de heersers ons eronder houden, ons opzetten tegen elklaar en zelfs tegen onszelf.Witte overheersing, wortelend in kolonialisme en tot uiting komend in racisme. Patriarchaat, gebouwd op familiestructuren met mannen aan het hoofd, vrouwen als ondergeschikt, heteroseksualiteit als norm, genderrollen tweepolig opgesplitst in man en vrouw – en daarmee basis voor vrouwvijandigheid, homovijandigheid en transvijandigheid en trouwens ook kindvijandigheid want het zijn volwassenen die in dit bestel de dienst uit maken.Ik heb het ook over mechanismes als uitbuiting: mensen die voor machthebbers werken en waarbij de machthebbers zich de opbrengst toeëigenen in ruil voor een fooi, om ons de spullen te verkopen in deze verhoudingen gemaakt zijn. Mechanismes als onderdrukking: machthebbers die geweld uitoefenen of er mee dreigen om er vor te zorgen dat orders worden opgevolgd. En ga zo maar door. Een systeem, met instituties en machthebbers aan de top die de boel besturen en er profijt uit persen, dat profijt uit ons persen. Dat is De Vijand.
Welnu, die vijand slaat toe, keer op keer. Die aanvallen vergen een antwoord van ons. Als dus Trump – hoofd van de machtigste staat in dit vijandelijke systeem – een reeks aanvallen doorzet dan dienen die bestreden te worden. Komt hij met een moslim-ban, dan is ons antwoord dus nee. In woorden, en in daden. Dat nee is onvoorwaardelijk maar incompleet. Het is onvoorwaardelijk: er zijn geen omstandigheden denkbaar dat zoiets toch wel een beetje okay is. Het is incompleet: ook zonder die moslim-ban, ook als we Trump op dit punt verslaan, hebben we nog altijd Trump. En ook zonder Trump hebben we nog altijd het systeem, de instellingen waar dat systeem uit bestaat, en reeksen van andere machthebbers. De strijd tegen de moslimban is een schermutseling in het grote gevecht. Maar ook schermutselingen kunnen maar het beste worden gewonnen, op weg naar grotere gevechten die we ook willen winnen.
Vijand Nummer Twee: de managers van de onvrede
Het bovenstaande betekent voor mij allemaal: deelnemen aan de protesten tegen die ban! Maar in dit gevecht komen we meteen een tweede vijand tegen: de hulptroepen van het systeem. Ik doel niet zozeer op de ME: die reken ik gewoon rechtstreeks tot de instituties van de vijand zelf. Ik doel op maatschappelijke krachten die de strijd tegen onrechtvaardige aspecten van het systeem lijken te steunen, maar er een draai aan geven die het systeem dient. Ik noem deze krachten graag de managers van de onvrede. Het betreft politici, juist ook de linksere politici. Hun bijdrage? ‘Mooi dat je protesteert, stem vooral straks op ons, dan maken wij de dingen voor jullie in orde’. Dat gebeurt vervolgens nooit, want de dingen die echt in orde moeten komen staan haaks op dat systeem. Intussen is het initiatief wel uit handen van demonstranten gezogen, en hebben politici een houding van zelf-doen omgevormd in een houding van afwachten en de politici hun gang laten gaan. Vakbondsbestuurders opereren soortgelijk, door bij stakingen het initiatief zo snel mogelijk van de werkplek weg te halen en te verleggen naar de onderhandelingstafel, waar hooguit wat kruimels binnen te slepen zijn zodra de druk van de staking wegvalt.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
