Een deprimerende lijst overleden “helden/heldinnen” uit de wereld van kunst en wetenschap, dat heeft 2016 opgeleverd. Ja, het jaar is nog niet om, dus wie weet. En we hebben George Michael hier niet genoemd, omdat de kern van de redactie weliswaar zeer waardeert hoe de man Het Goede nastreefde maar daarom nog niet van zijn muziek genoot.
Ja, die beroemdheden. Ze overschaduwen in de publiciteit de schier talloze hoofdzakelijk-naamlozen van Syrië, Irak, Jemen, Myanmar, Kongo en dan is er vast een vergeten oorlog die zo vergeten is dat hij zelfs niet als zodanig kan worden aangemerkt (wat er in Nigeria gebeurt lijkt er op, maar dan is dat ook weer niet vergeten).
Allerlei krachten of machten willen de indruk wekken dat de toekomst aan de haat, de uitsluiting, deportaties en massamoord is. De realiteit in landen die hierboven genoemd zijn komt dichtbij, in Europa, Noord-Amerika. Laten we niet vergeten dat 2016 ook het jaar van Jeremy Corbyn en Bernie Sanders is, van BlackLivesMatter en StandingRock. En Nuit Debout, door de nabijheid en herkenbaarheid, en het aansluiten bij al bestaande bewegingen in Frankrijk als die van de ZAD in Nantes, althans voor mij persoonlijk het hoopgevendst. En het mooiste van Nuit Debout vond en vind ik de tegelijk uitgelaten en ernstige toewijding aan de hogere Cultuur die ultrarechts ons ook zo graag wil afnemen, het orkest, georganiseerd op straat. Een van de laatste vastgelegde uitingen.
Een uitsnede, laat u niet foppen door commentaren: de Internationale is geschreven om gezongen te worden op het revolutionaire lied dat de Marseillaise ooit was. Een nieuwe melodie kwam later.
En oi, Nederland? Misschien kan Artikel1 de weg wijzen naar een ander vertoog in de openbaarheid dan schelden op De Ander.
We kunnen het slechts hopen. Aansluiting bij een parlementair niet vertegenwoordigde beweging is wenselijk.
We leven in interessante tijden.
