De sociale onrust in de Zuid-Afrikaanse wijnboerderijen is opnieuw erg actueel. De Deense documentaire ‘Bitter Grapes’ sloeg in als een bom in de Scandinavische landen. Enkele supermarkten namen er zelfs de Zuid-Afrikaanse wijnen uit de rekken. Het nieuws werd geëchood in Zuid-Afrika, waar arbeiders van een van de grote wijnproducenten in de Westelijke Kaap drie maanden lang het werk neerlegden. De arbeiders en hun vakbond, CSAAWU, spreken er van ‘Apartheidscondities’.
Wij kennen apartheid vooral van de ‘rassenscheidingswetten’, waarbij het openbare leven van zwarten en blanken gescheiden werd: aparte bussen, aparte scholen en aparte woonwijken, met een duidelijk verschil in kwaliteit. Zelfs huwelijken en seksuele relaties tussen zwart en blank waren bij wet verboden.
Daarbij hanteerde het apartheidsregime ook een verdeel- en heerstactiek onder de zwarte bevolking. Ze maakten verschillende “categorieën” in de zwarte bevolking, zoals ‘native’, ‘Bantu’, ‘Coloured’, ‘Cape Malay’ en gaven bepaalde groepen “voordelen” die de anderen niet kregen. Zo kregen ‘Coloureds’ in de gevangenis voor politieke gevangen op Robbeneiland een kop koffie meer per dag dan de ‘Bantu’s’.
Maar apartheid kreeg ook een economische onderbouw: blanken, die nauwelijks 10% van de bevolking uitmaakten, hadden bijna 90% van het land in handen. En met de groepsgebiedenwet en de wet op werkgelegenheid hadden enkel blanken toegang tot de betere jobs . Het resultaat: extreme economische ongelijkheid die volledig gekleurd was.
De wijngaarden – en landbouw in het algemeen – weerspiegelden die combinatie van raciale en economische segregatie. Honderdduizenden zwarte landarbeiders werkten in erbarmelijke condities op de uitgestrekte gronden van de blanke eigenaars. Het loon lag extreem laag, arbeidscondities waren erbarmelijk, fysieke mishandeling van landarbeiders was eerder regel dan uitzondering en het racisme van de boeren tegenover de arbeiders tierde welig.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
