Wanneer burgers bij de gemeente komen om een bouwvergunning aan te vragen, om aangifte te doen van een geboorte, een paspoort aan te vragen of wat dan ook…. burgers krijgen niet direct al een bordje voor de neus waarop gedragsregels staan. Dat is namelijk normaal. Uitzonderingen daargelaten confronteren bedrijven bezoekers zelden met gedragsregels. Punt is namelijk dat de gemiddelde Nederlander zich prima gedraagt en dus ook niet op zijn/haar gedrag hoeft te worden aangesproken.
Nu zijn er ook gebouwen in Nederland waar onderstaande gedragsregels staan. Gelijk bij de ingang al en ze worden ook bij het eerste bezoek al uitgereikt. Het gaat om deze regels:
- Schelden, schreeuwen of discriminerende taal wordt niet geaccepteerd. Bij herhalen staken wij de dienstverlening
- Bij bedreigen van onze medewerkers (of klanten) helpen wij mensen niet verder
- Bij het gooien met voorwerpen of als er geweld gebruikt wordt, schakelen wij de politie in. Wij verhalen de schade op de dader
- Bij handtastelijkheden en lichamelijk geweld doen wij te allen tijde aangifte
- Het bezit van slag- steek- en vuurwapens is verboden
- Roken, drugsgebruik en alcoholgebruik zijn in dit gebouw niet toegestaan.
Waar verwacht u deze gedragsregels?
□ psychiatrisch ziekenhuis
□ gevangenis
□ heropvoedingskamp
□ TBS kliniek
□ afkickcentrum
Waar vindt u deze gedragsregels?
Bij het UWV en bij vrijwel alle sociale diensten.
Gemeentes doen er dus duidelijk alles aan om een onvergetelijke eerste indruk te maken. Helaas is die eerste indruk alleen maar negatief. En nog discriminerend ook. Waarom krijgen alleen maar bezoekers van de sociale dienst te maken met dit soort gedragsregels? Waarom worden zij allemaal benaderd als potentiële criminelen? Wanneer mensen met zoveel wantrouwen benaderd worden, gaan de bezoekers, die door de sociale dienst cliënten worden genoemd, de sociale dienst wel vertrouwen?
Heeft iemand er al eens over nagedacht wat het betekent voor iemand die 40 jaar lang op de bouwsteigers heeft gestaan om deze gedragsregels in handen gedrukt te krijgen? Hoe is dat voor een moeder die in scheiding ligt en zelfs geeneens woonruimte heeft? Hoe is het voor de jongere? Voor de bouwvakker, de moeder en de jongere zijn deze regels ronduit beledigend.
Waarom willen gemeentes hun pijn alleen maar groter maken? Hun schaamte er nog dieper in wrijven? Waarom? En welke preventieve werking gaat uit van deze regels? Vermoedelijk geen enkele. Maar stigmatiserend zijn ze wel. En daar gaat het vermoedelijk om. Of is onze overheid echt zo onnozel?
Gemeentes lijken structureel hun vangnetfunctie te willen verzwijgen. Het sociale aspect lijkt helemaal buiten beeld te zijn gekomen. Mensen die met grote problemen, met schroom en schaamte bij de sociale dienst binnentreden, krijgen van veel sociale diensten een schop na. Zogenaamd leveren zij maatwerk. In de praktijk doen gemeentes er alles aan om in het kader van de bezuinigingen mensen zo weinig mogelijk tegemoet te komen en te helpen. Ze noemen dat eigen kracht. Maar eigen kracht betekent maar al te vaak: Zoek het maar uit. Zie maar hoe je je medicijnen betaalt. Dat je een bril van 700 euro zelf moet betalen. Zoek het maar uit. Medicijnen of een behandeling die niet door de zorgverzekering wordt vergoed? Wij als sociale dienst wassen onze handen in onschuld. Wij houden ons aan de wet. Problemen te over en de gemeentes houden zich bezig met discriminatie, stigmatisering, heropvoeding en disciplinering. Alsof daarmee de ellende en het gebrek aan banen wordt opgelost.
Sociale diensten lijken een voorportaal van de hel. Wellicht is het een idee om boven de entree de spreuk van Dante op te hangen: “Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt”
