Wanneer je landt op Lesbos kan je je moeilijk voorstellen dat dit het toneel is van zoveel gruwel. Ik kwam net van Brussel, waar ik probeer een weg te banen doorheen alle nieuwe asielwetten en akkoorden die momenteel door onze strot worden geduwd. In Moria word je met je neus rechtstreeks op de gevolgen van die beslissingen gedrukt, en als Europeaan weegt de zwaarte van de verantwoordelijkheid die we allemaal dragen.
De pittoreske haven en prachtige vergezichten creëren een vakantiesfeer, en wanneer je naar het azuurblauwe water kijkt kan je niet bevatten dat duizenden het leven gelaten hebben tijdens de overtocht naar Europa.
Het contrast is scherp voelbaar wanneer je de grimmige weg naar het detentiekamp van Moria op rijdt. Het kamp is beveiligd door een driedubbele muur met tralies en extra prikkeldraad er bovenop. De grijze muren waren net wit geschilderd voor het bezoek van de Paus.
Bij het binnengaan aan de rechterkant zie je twee celblokken, die elk niet groter kunnen zijn dan honderd vierkante meter, waar 159 niet-begeleide minderjarigen worden vastgehouden. De celblokken zijn verdeeld tussen de Arabisch en niet-Arabisch sprekende jongeren. Dit zijn geen criminelen, maar asielzoekers, waarvan de overgrote meerderheid vlucht van oorlog. Jonge tieners leunen tegen de tralies, verveeld, en proberen af en toe een praatje te slaan met passanten die de medische faciliteit ertegenover binnen gaan. Er is niets te doen. Er is zelfs niet genoeg ruimte om een beetje te voetballen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
