Waren er geen uitkeringsgerechtigden dan was half coachend Nederland ook uitkeringsgerechtigd. Om die coaches nu nog weer meer geld toe te steken ter disciplinering en opbouw van het uitkeringstrekkende volksdeel, heeft onze staatssecretaris Klijnsma bedacht dat ze maar eens terug moest grijpen op een 19e-eeuws concept van het onder, al dan niet zachte, dwang verheffen van het plebs. Dit alles uiteraard niet omdat de arme met zijn/haar problematiek Klijnsma zo erg aan het hart gaat, nee, het gaat om iets belangrijkers: het landsbelang.
Armen doen namelijk een onevenredig groot beroep op de schuldhulpverlening, ze zijn vaker ziek, ze zijn vaker te dik. Allemaal van die dingen die de samenleving veel geld kosten en waar we zo snel mogelijk van af moeten.
De arme faalt aan alle kanten. Hij kan niet verantwoord met geld omgaan, kan niet omgaan met de stress die arm zijn oplevert en wordt dan uit ondankbaarheid ook nog ziek en armen stoppen zichzelf vol met troostvoer. Omdat niemand hen troost. Armen zorgen ervoor dat hun kinderen niet sporten en niet op schoolreisje gaan. Armen hebben het lef hun eigen kinderen niet te kunnen voorzien van leermiddelen op het MBO. Armen kunnen hun kinderen niet opvoeden. Armen doen niet mee aan de samenleving. Armen zijn faalhazen. Stuk voor stuk. Armoede wordt versimpeld tot een individueel falen terwijl het wezenlijk een falen is van de overheid. Een direct gevolg van politieke keuzes.
Gelukkig gaat Klijnsma daar wat aan doen. Ze trekt maar liefst 8 miljoen uit voor projecten die op duurzame wijze schulden en armoede bestrijden.
Dat is mooi. Maar voor wie is het mooi? Het is in ieder geval mooi voor al die projectbureautjes die verdienen aan uitkeringsgerechtigden. Zij kunnen zich uitleven in het bedenken van fijne plannen voor uitkeringsgerechtigden. Zo maakt wellicht de cursus wilskrachttraining grote kans op subsidie. Armen ontbreekt het tenslotte volledig aan wilskracht. Anders waren ze niet arm. Of ziek. Met genoeg wilskracht kun je goed met geld omgaan. Hoe weinig je ook hebt, het lukt. Budgettrainingen schieten als paddenstoelen uit de grond. Zo leren uitkeringsgerechtigden te reserveren voor de ziektekosten die niet door de zorgverzekering en dus ook niet door de gemeente worden vergoed. Ziek zijn is onbetaalbaar als je arm bent. Hoe dat moet van 1000€ per maand is voor uitkeringsgerechtigden een probleem maar de blonde dametjes met kekke nageltjes weten hen precies te vertellen waar de kansen liggen.
In plaats van allerhande projecten op te starten, die zelden of nooit tot werk of voldoende middelen zullen leiden, doet Klijnsma er goed aan om haar zaakjes eens op orde te krijgen. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door de uitkeringen te verhogen. Armoede is namelijk geen individueel probleem. Mensen krijgen gewoon te weinig geld om van te leven. Het Nibud stelt dit al jaren maar het beste kabinet ooit wenst hierin geen verbetering te brengen. Het is een feit dat veel armen geen geld hebben om een bril met speciale glazen, medicijnen of therapie te betalen. Niet iets waarop we trots moeten zijn in onze joods-christelijke beschaving. Nog erger wordt het wanneer gemeentes zich aan hun verantwoordelijkheid in dit soort zaken onttrekken door geen maatwerk toe te passen. Gemeentes gooien het geld liever in de representatieve, maar bodemloze, put van de parkeergarage dan dat ze zich voor laten staan op een fatsoenlijk armoedebeleid. Armen zijn niet sexy. Gemeentes claimen tekort te komen op de bijzondere bijstand. Dit geld komt echter niet bij de armen terecht maar bij schuldhulpbedrijfjes. En dat noemen we dan weer armoedebeleid: bedrijfjes subsidiëren.
Klijnsma moet zorgen dat gemeentes eindelijk eens geld voor armoede besteden aan de armen in plaats van aan congressen over armoede. Ze moet er ook voor zorgen dat ze ernstige fouten repareert in de Participatiewet. De draak van de kostendelersnorm levert geen geld op. Hij zorgt er alleen maar voor dat mensen in plaats van bij elkaar te wonen, in een tijd van woningschaarste, meerdere woningen bezet moeten houden.
Al weten armen nog zo goed om te gaan met het minimale budget dat ze hebben, financiële klappers van honderden tot duizenden euro’s per jaar kunnen ze niet opvangen en drijven hen rechtstreeks in de armen van schuldhulpbedrijven, die zo fijn gesubsidieerd worden. Een cursus budgetteren levert helaas niks op als mensen niet genoeg inkomen hebben. Sterker nog: mensen met te weinig inkomen voor de vaste lasten mogen niet eens een beroep doen op schuldhulpverlening of budgetteringscursussen. Is dat ook weer opgelost. Of, nou ja…. de kwestie heeft geen warme aandacht van mevrouw Klijnsma.
En dan zijn er in ieder geval nog twee missers waarover al vragen gesteld zijn in de Tweede Kamer maar die gewoon genegeerd worden:
1- Ouders met kinderen van 16 en 17 jaar op het MBO zijn financieel rond de 500€ erop achteruit gegaan. Voor minima is een opleiding onbetaalbaar en gemeentes staan niet te springen om hen tegemoet te komen en dat terwijl scholing verplicht is. Er is een motie voor een noodfonds aangenomen in de Tweede Kamer maar mevr. Klijnsma doet daar vooralsnog niks mee.
2- Nog schrijnender is de financiële achteruitgang die gezinnen met volwassen scholieren, die nog niet studeren, treft. Zij gaan er honderden per maand op achteruit. Gemeentes weigeren maatwerk. Dat is dus weer een enkeltje schuldhulpverlening. De vragen zijn ook nu weer gesteld en ook nu weer niet beantwoord. Niks doen is ook een keuze.
Gelukkig maar dat er straks allemaal projecten voor armen komen. Dan hebben ze tenminste nog iets. De training zelfverwerkelijking zal er niet komen. Die is alleen bedoeld voor puntgeschoeide colbertjasjes en hooggehakten. De cursus door een brandende hoepel springen zal door de mensen die graag eten op hun bord willen houden, als zeer positief gewaardeerd worden. Spring, Fikkie!
Woef!
Af.
