Techniek en dus steriel. Nee dus. Om je emoties over te kunnen brengen in muziek heb je techniek nodig. Het hangt van je stijl af hoeveel. Als je doorgeproduceerde en -gearrangeerde nummers als die van Toto wil overbrengen heb je véél techniek nodig, heel veel. En dat hebben ze, bij Toto.
En het is ook een kunstvorm. Niet alleen integere sobere akoestische liedjes of nummers met slechts drums, bas, een lichtelijk valse elektrische gitaar en hese zanger zijn kunst.
Ook als je iets helemaal doordenkt en –arrangeert kan dat tot kunst leiden, en Toto heeft dat m.i. wel degelijk gedaan. Ik heb er geen enkel album van overigens, maar ik kwam er vanavond al youtubend bij terecht.
Toto is echter geen symfonische of progrockband. De invloeden van buiten de pop of rock zijn eerder uit de jazz en fusion, en heel mooi erin gebracht, zodat het enerzijds de toegankelijkheid van het nummer niet schaadt maar anderzijds ook wat te bieden heeft voor de geavanceerdere luisteraar. Dat is een heel precieze balans die je moet weten te vinden.
Ik heb wel eens de solo van Rosanna uit proberen te zoeken voor een gitaarleerling. Ik kwam er wel uit hoe het gedaan wordt, wat de studio-opname betreft, maar om het nu precies even gelikt na te spelen was vers twee. Overigens speelt Lukather beslist ook dingen waar ik bijzonder moeilijk uit zou komen, dat u niet denkt dat ik me even op vergelijkbaar niveau zou willen plaatsen. Het is een fantastische gitarist, die overigens een voorkeur voor – naar mijn smaak – bijzonder lelijke gitaren lijkt te hebben. Verder zou ik, als ik de techniek zou hebben, wel ongeveer zoals hij willen spelen bij dat soort muziek, denk ik.
Maar ook de andere muzikanten van de band wekken stuk voor stuk bewondering op. De toetsenpartijen, de drums en bas. Het is niet vaak dat een band als geheel zo goed klinkt maar dat je ook naar de afzonderlijke leden kunt luisteren en nog steeds allerlei dingen voorbij hoort komen die je de onderkaak op de grond doen vallen en die je een willekeurig coverbandlid bepaald niet na zou horen spelen.
Nu is het niet zo dat ik technisch naar zo’n band luister, ook ik luister vooral naar of ik het mooi vind of niet. Maar daarna gaan me ook details opvallen die ik mooi vind, hoe mooi de baslijn past in het nummer, hoe raak die bassist timed, etc. etc. Dat is wel iets wat je als muzikant altijd zal gaan opvallen.
Meestal heb je bij een dergelijk technisch begaafde band te maken met een virtuozenband waar iedereen door elkaar staat te spelen of er een hinderlijk aantal solo’s achter elkaar gespeeld moet worden. Maar nee, bij Toto blijft het geheel het grootste belang van de band. Het klinkt ongelooflijk goed, gewoon. En dat is niet zo makkelijk als u wellicht zou denken, om iets zo goed te laten klinken.
Maar, dat is wellicht iets wat u indien u geen muzikant bent ook niet zou weten, dat is ook niet zo heel makkelijk bij veel simpelere arrangementen. Ik heb vijf jaar intensief gespeeld in een allround coverband en heb vele soorten muziek gespeeld als zodanig. Complex, simpel, mooi, serieus, en soms flauw. Maar diverse keren werd ik verrast door nummers waar ik aanvankelijk niet zo’n hoge dunk van had, hoe toch ook in die nummers vaak heel uitgekiende partijen zaten die precies goed pasten, of met een geluid waar ik nog niet eerder aan gedacht had.
Dus ja, vanavond op dit vermeend extreem-linkse antifa-krakersterroristenblog een paar nummers van Toto, waarbij ik me toch eerder gearriveerde D66’ers voorstel:
Rosanna, met prachtig gitaarwerk van Lukather, vooral de riffjes tussendoor eigenlijk, maar ook de solo op het einde, en fabelachtige drums van Simon Phillips (de vervanger van de overleden Jeff Porcaro; ik luister altijd naar de drums na de gitarist gechecked te hebben):
Ja, ik blijf bij the greatest hits, ik ken hun albums niet, dus hier nog een van die wel heel mooie live-opnames in Polen:
En dit is en blijft gewoonweg een heel bijzonder nummer, Africa:
https://www.youtube.com/watch?v=eRbNCuCeZSc
