Het begon als een cool-jazznummer door Nat ‘King’ Cole en zijn trio, 1946.
If you ever plan to motor west,
travel my way, take the highway that is the best.
Get your kicks on Route sixty-six.
It winds from Chicago to LA,
more than two thousand miles all the way.
Get your kicks on Route sixty-six.
Now you go through Saint Louis
Joplin, Missouri,
and Oklahoma City is mighty pretty.
You see Amarillo,
Gallup, New Mexico,
Flagstaff, Arizona.
Don’t forget Winona,
Kingman, Barstow, San Bernandino.
Won’t you get hip to this timely tip:
when you make that California trip
Get your kicks on Route sixty-six.
solo
Won’t you get hip to this timely tip:
when you make that California trip
Get your kicks on Route sixty-six.
Get your kicks on Route sixty-six.
Get your kicks on Route sixty-six.
Prachtig-slecht gesynchroniseerd
De auteur van het nummer, Bobby Troup, die niet het dus niet als eerste op de plaat heeft gezet, in de Julie Londonshow (dat stinkt mensen, hij was haar echtgenoot…)
De versie waardoor het waarschijnlijk bekendheid heeft gekregen in Nederland en omstreken
Chuck Berry, 1961
In Nederland vooral heerst het merkwaardige misverstand van de ruige Stones vs. de rustige Beatles. In Engeland ziet of hoort men waarschijnlijk vooral een noord-zuid-scheiding, zoals ook decennia later tussen Oasis en het volkomen ten onrechte de hoogte in gehypete Blur. De Stones waren een goede band – o hemeltje, ze bestaan nog steeds – en trapten goed af met hun versie van dit nummer, en daarmee basta.
1964. Geënt op de versie van Chuck Berry.
