Het boek Lumumba – Africa’s Lost Leader van Leo Zeilig is een evenwichtig eerbetoon aan het grootste icoon van Afrika. Boeken over Lumumba bezondigen zich meestal aan contraproductieve idolatrie of postkoloniale rancune. Zeilig toont dat het anders kan. Een aanrader voor vertaling!
Patrice Lumumba blijft inspireren. Het houdt niet op. De allereerste democratisch verkozen regeringsleider van Congo heeft amper tien weken zijn land bestuurd en één grote toespraak gehouden. Het mocht niet zijn. Zijn discours voor waardigheid en respect voor Afrikaanse zelfbeschikking was onaanvaardbaar. Dat nemen sommigen hem tot vandaag kwalijk.
In grote lijnen kan je twee uitersten in de publicaties over zijn persoon onderscheiden. Eerst en vooral zijn er die auteurs (meestal blanke Europeanen) die het nodig vinden de man vanuit nauwelijks verholen rancune over het ‘verlies’ van ‘onze Congo’ en ‘ons Afrika’ af te kraken als een moorddadige communist, een seksueel gefrustreerde maniak die er alles aan heeft gedaan om zoveel mogelijk blanken af te maken (na de vrouwelijke exemplaren te hebben verkracht).
Zowat alles wat Patrice Lumumba ooit deed of zei wordt door deze schrijvers geherinterpreteerd om hun grote gelijk te bevestigen. Nu openlijk racisme niet langer politiek correct is verhullen ze hun schandschriften in een liberaal, zelfs progressief klinkend discours. Dat gaat dan van ‘ik ben geen racist, maar dat maakt me niet blind voor de wreedheden die ook zwarten hebben begaan’, eventueel lichtjes gekruid met een ondertoon van ‘het koloniaal systeem was niet netjes, en dat van die lijfstraffen en zo, dat was er ver over, maar voor de rest was Congo er toch beter aan toe dan nu’. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
