Er is van alles te zeggen over dit lied, mijn fascinatie ervoor is versterkt door de versie die hieronder vertoond en ten gehore gebracht wordt. Maar er is zoveel uit te leggen, en dan krijg je die gekken in Oregon en de pogrom/Dreyfus-anno-heden-toestanden die vooral in Nederland uitgespeeld worden over iets wat al dan niet heeft plaatsgevonden in Keulen.
Dit lied spreekt van weemoed over een alweer verloren land – van armoede, feodale en gehele slavernij, maar het kapitalisme creëert voortdurend nostalgie omdat het land van aankomst niet bestaat.
Bob Dylan met Dixie, de foto’s roeren mij tot tranen. En nee dit is niet van huis uit een strijdlied van mensen die racist genoemd kunnen worden, dat hoor je vanzelf aan de tekst. (Het is waarschijnlijk een “zwart” lied dat in “minstrelshows” terecht is gekomen, maar zekerheden ontbreken).
Slot van een trilogie – eerdere delen: hier en hier.
Misschien blijft dit lied door Dylan uit 1992 (wie is de al even erbarmelijke tweede stem?) op YT staan omdat hij het echt echt echt niet geschreven heeft…
