Ze waren onzeker over hun zaak, over hun strategie en begonnen langzaam maar zeker te vergeten waarom ze überhaupt de wapens hadden opgenomen, het handjevol slecht georganiseerde, slecht bewapende en dito gedisciplineerde strijders – het zullen er hooguit 5000 geweest zijn – eind jaren 60 van de vorige eeuw in Cambodja dat zich ‘Khmer Rouge’ noemde.
Maar net als Henry Kissinger, de duivelse adviseur van de president van het machtigste land ter wereld en één van de ergste massamoordenaars sinds de Tweede Wereldoorlog, konden ook de strijders van de Khmer Rouge hun geluk niet op begin 1969.
De eerste omdat die een manier gevonden had het Amerikaanse volk, het Congres en de rest van de wereld te misleiden en eindelijk zijn geheime bombardementen op Cambodja kreeg. Tot 1973 zou het equivalent van vijf Hiroshima-bommen op het kleine land vallen.
Maar ook de strijders van de Khmer Rouge konden hun geluk zoals gezegd niet op. Want wat is nu een vruchtbaardere grond om medestrijders te rekruteren dan een land waar alles wat opgroeiende kinderen kennen vanuit de lucht weggevaagd wordt. De huizen, de dorpen, werkplaatsen, landbouwgronden, vee en – als allerbelangrijkste – je geliefden: ouders, broers, zussen, ooms, tantes, grootouders… Naar schatting 700.000 mensen kwamen door de furie van de Amerikaanse luchtmacht die vanaf tien kilometer hoogte op hen werd losgelaten om het leven.
Zes jaar later nam de Khmer Rouge, inmiddels een goed bewapende en ervaren strijdmacht van bijna een kwart miljoen soldaten, in Cambodja de macht over. Wat volgde was het ‘Auschwitz van Azië’: meer dan een miljoen mensen zouden in de waanzin die volgde op de machtsovername om het leven komen. Bijna een halve eeuw later is het land nog steeds niet hersteld van die gruwelijke periode.
Ook bijna een halve eeuw later laat een van de hoofdaanstichters van die genocide, de al genoemde Henry Kissinger, zich op hoge leeftijd fotograferen met een van de de hoofdaanstichters van een nieuwe genocide, de toenmalige Britse premier Tony Blair. Meer dan een decennium lang sancties – zelfs chloortabletten voor het zuiveren van drinkwater mochten niet geleverd worden met alle gevolgen aan besmettingen en ziektes van dien – hadden Irak aan de rand van de afgrond gebracht. Het was het resultaat van een VN die door de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk gegijzeld was en zich een programma van sancties tegen Irak na de Eerste Golfoorlog en de bezetting van Koeweit had laten opdringen. De afgezant van de VN voor humanitaire aangelegenheden in Irak, von Sponeck, nam vol walging ontslag. Evenals zijn voorganger Dennis Halliday, een alom gerespecteerd diplomaat bij de VN die zich naar eigen zeggen er niet mee kon verenigen ‘effectief bezien een programma van genocide namens de Verenigde Naties in Irak te moeten uitvoeren dat zou leiden tot de dood van een miljoen kinderen en volwassenen.’
Toen Madeleine Albright, Minister van Buitenlandse Zaken onder president Clinton, later geconfronteerd werd door een verslaggever met de gevolgen van de sancties en ruim 500.000 daardoor omgekomen kinderen, noemde zij al die doden en al dat leed ‘het waard.’ En Saddam Hoessein, aanvankelijk verzwakt door de verloren oorlog tegen Iran en zijn smadelijke aftocht uit Koeweit, kon zijn geluk net als de ‘Khmer Rouge’ zo’n twintig jaar eerder niet op. Zijn regime kwam weer stevig in het zadel te zitten. Dankzij hen die zich als zijn tegenstander beschouwden en die zich eerder als tegenstander van dat groepje in Cambodja zagen.
Het was Tony Blair die als Britse premier samen met George W. Bush als president van de VS het regime van Hoessein de genadeslag zou geven. De rest van het verhaal is bekend: na ‘Nine Eleven’ volgde een lastercampagne tegen Irak over massavernietigingswapens die het land niet zou mogen bezitten (en ook nooit bezeten heeft) als ook over een nimmer bestaande link tussen het regime van Hoessein en terreurorganisatie al-Qaida. Dat alles om de weg te effenen naar een oorlog tegen Irak, een oorlog die een groot deel van de wereld niet zag zitten waaronder Frankrijk. Een oorlog met uiteindelijk ruim een miljoen doden, een oorlog die de toenmalige Nederlandse regering onder Jan Peter Balkenende juist wél zag zitten en waar zij zich mee verbond. Het bracht een ellende met zich mee die zich uitbreidde naar Syrië en Libië en het maakte de opkomst mogelijk van Daesh…
De Franse president Hollande kondigde na ‘Parijs’ een ‘oorlog zonder genade’ aan om die terreurorganisatie te verslaan. Dat in Libië er nog allerlei terreurgroepen waaronder Daesh actief zijn ondanks of wellicht juist dankzij 4500 luchtaanvallen op het land door de Franse luchtmacht (wie heeft er eigenlijk gebeden voor de slachtoffers van het Franse terrorisme vanuit de lucht?), verzweeg hij. Dat werd ook verzwegen door een hele reeks hijgerige politici en ‘opiniemakers’ in Nederland die de hele afgelopen week niks anders gedaan hebben dan krijsen dat het oorlog zou zijn en IS uitgeroeid moet worden. Het woord ‘uitroeien’ – het massaal vermoorden van mensen dus – is vaak gevallen deze week.
Onder andere de burgemeester van Rotterdam heeft er veelvuldig blijk van gegeven dat hij het uitroeien van mensen helemaal je van het vindt. Rutte, Asscher, Buma en vele anderen hebben over oorlog lopen joelen en een aantal uit dat leger van dwazen zonder historisch besef (je vraagt je werkelijk af wat een geschiedenisstudie nog voorstelt als het idioten als Rutte met zijn ‘flinkdoenerij’ in weerwil van de geschiedenis voortbrengt) is dan ook van mening dat meer bommen op Irak en Syrië en het liefst ook soldaten op de grond de oplossing zijn voor alle ellende. Over grootscheepse wapenleveranties aan voor het wat misdadigheid betreft niet voor IS onderdoende Saudi Arabië, de bondgenoot die thans bezig is Jemen van de kaart te vegen (hetgeen zal leiden tot een nieuwe generatie terroristen naast alle dode vrouwen en kinderen), heb ik niemand gehoord.
Als er een constante is in de wereldgeschiedenis van de afgelopen decennia, is het dat bommen behalve onnoemelijk veel leed, doden en chaos ook een ideale voedingsbodem voor het kweken van terrorisme, tot gevolg hebben. Want terreur kweekt terreur. Ook als die terreur uitgeoefend wordt door dames en heren vanuit een regeringszaal, een parlement of een ministerie. Ook als dat terrorisme bedreven wordt door dames en heren die een technologisch hoog geavanceerde luchtmacht en andere wapensystemen tot hun beschikking hebben. Laten we de eufemismen waarmee we geïndoctrineerd worden als het gaat om het handelen van staten varen: militair geweld is – hoe het ook in de public relations die voor journalistiek doorgaat verpakt wordt – gewoon terreur.
Terreur kweekt terreur ook als dat terrorisme bedreven wordt door mensen die menen daartoe gelegitimeerd te zijn omdat ze in een democratie (die een toenemende farce aan het worden is) toevallig gekozen en aan de macht gekomen zijn. Is het willekeurig doodschieten en opblazen van onschuldigen in de straten van Londen, Madrid of Parijs werkelijk zoveel immoreler en barbaarser dan het gooien van bommen op Bagdad, Raqqa, Sinjar of Sanaa? Of op een ziekenhuis in Kunduz? Ik meen van niet: het is terrorisme bedreven door terroristen. Dat ze toevallig op een andere loonlijst staan, doet er niets aan af.
Om het internationale terrorisme aan te pakken (laat niemand zich vergissen: meer dan 90% van alle slachtoffers van IS zijn moslims en veruit de meeste slachtoffers van het door staten gesanctioneerde en uitgeoefende terrorisme zijn moslims: ruim vier miljoen in de afgelopen vijftien jaar volgens sommige schattingen) stel ik voor dat de volkeren van Europa en de Verenigde Staten de oorlogsstokers in de eigen gelederen kortwieken.
Iemand die in een interview de idee verkondigt dat het oké is tienduizenden mensen uit te roeien, hoort geen burgemeester van een grote stad te zijn. Oproepen tot het uitroeien van mensen en het roepen dat het oorlog is, is geen mening maar een misdaad waaruit alle andere ellende die we nu zien voortvloeit. Zeker als dergelijke uitlatingen gedaan worden door mensen die in het centrum van de macht zitten. Door mensen die beter kunnen en moeten weten.
Dat betekent dat in Nederland Aboutaleb, Rutte, Buma, Asscher en al die anderen die zo hijgerig hebben lopen ‘flink’ doen een halt toeroepen, de beste en effectiefste manier is om IS te bestrijden. In Frankrijk is de oorzaak van de slachting die heeft plaatsgevonden eerder te vinden op de Champs Elysées dan in Raqqa.
IS, al-Qaida en soortgelijke groepen zijn namelijk niet de oorzaak maar de consequentie van hetgeen in menig hoofdstad door hen die zogezegd in ons midden vertoeven uitgedacht wordt.
Pingback: Srebrenica zou nooit gered gaan worden | Krapuul