Jacques Brel was van Vlaamse afkomst, maar heeft zijn hele leven een moeizame verhouding met Vlaanderen – en dan met name haar inwoners – gehad. Wie vóór de oorlog in het Belgische middenklassemilieu vooruit wilde komen, sprak Frans en dat lag in het gezin Brel niet anders. Vlaams leerde Jacques pas op zijn twaalfde en vrijwel zijn gehele oeuvre is Franstalig, iets wat de flaminganten hem nooit vergeven hebben. Brel – nooit te beroerd om er zélf ook met gestrekt been in te gaan – nam wraak met het hilarische Les Flamingants:
Nazis durant les guerres et catholiques entre elles
Vous oscillez sans cesse du fusil au missel
Vos regards sont lointains votre humour est exsangue
Bien qu’il y ait des rues à Gand qui pissent dans les deux langues
Tu vois quand je pense à vous j’aime que rien ne se perde
Messieurs les Flamingants je vous emmerde
Brel hield van Vlaanderen, alleen niet van Vlamingen. Hier zijn loflied op het Vlaamse landschap. De oorspronkelijke versie was Franstalig (voor flaminganten zo ongeveer de ultieme belediging: een loflied op Vlaanderen in het Frans). De vertaling is van Ernst van Altena.
En hier het origineel:
https://www.youtube.com/watch?v=o6Pc-Z_r5jQ
