Gisteren was er een stukje van te horen, de dramatische uitlui van RNI op de klanken van de Bolero, aanzwellend bij het vorderen (crescendo heet dat). In 1971 had blues/rockband Colosseum er al een snelle versie van gemaakt.
Op de opmerkelijke neiging klassieke nummers te bewerken in speciaal die tijd kom ik nog terug. Nu Herbert “NSDAP” von Karajan met de Berliner Philharmoniker, en niet toevallig (de RNI-connectie) is dit de eerste “klassieke” in mijn collectie.
De eerste uitvoering van deze compositie wekte ontsteltenis bij het publiek. Alles went, of bijna alles.
Ravel was trouwens nationalist en socialist, het werd gecombineerd honderd jaar geleden – toch weer iets anders dan Von Karajan.
Pingback: “Ik ken de pijn van teveel tederheid” | Krapuul