Als u presentatoren van het reuze fameuze radioprogramma Transkul had willen zien snikken had u ons moeten zien, die enkele keer dat dit nummer opstond.
Ik heb het leren kennen via toenmalig collega Dolf Jansen (Dee Jee) op RVZ. Ik hecht niet per se aan het origineel (Eric Bogle). De Fureys & Davy Arthur was de versie waar Dolf mee kwam, 1985. Niet lang daarna kwamen The Men They Couldn’t Hang er ook mee. Maar ik ga niet alle versies hier plakken.
Donovan was eerder, 1980. Hij gebruikt de oorspronkelijke Schotse tekst.
Bij een concert van Wolverlei kwam ik er achter dat er een achterneef van mij in de band zat, van een familietak die uit zicht geraakt was. Maar die connectie is niet de reden dit te plaatsen: deze Nederlandse versie is ook een van de vroege covers, uit 1981. ’14-’18
June Tabor tekent voor de eerste cover, indrukwekkend als altijd bij haar. 1977.
Dankzij het medium YT neem ik kennis van de Duitse versie door Hannes Wader, die – inmiddels gebleken – illusies over de vredesbeweging van 1980 uitdrukt. Maar een fraaie versie, Es ist an der Zeit.
Nou vooruit dan de auteur zelf ook, Eric Bogle, 1975
De aanleiding tot deze keuze van de dag is dit stuk over hoe het in elkaar steekt in “Europa”…
Pingback: Protestsong du jour: Tu n’en reviendras pas | Krapuul