Het was een leerzame scène: de assistent-oogarts die langskwam en Kafka op mijn nachtkastje zag liggen. “Leest u dat?” vroeg hij zinloos, maar niet eens over het Duits beginnend. “Verbaast u dat?” was mijn wedervraag. “Ik dacht niet dat veel mensen dat nog lazen,” was het antwoord. “Tja, ik ben niet veel mensen.” Wat kan men anders terugzeggen?
Goed, het antwoord op de vraag van dit nummer weet u wat mij betreft dus nu. Een curiosum in Northern Soulkringen, waar dansbare Franstalige nummers een wisseling van paradigma verzorgen – witte zanger(es)s(en), andere taal, soms een ander ritme. Een voorbeeld, wellicht spoedig meer.
Suzanne Gabriello, 1966
