Decennia lang is het een traditie geweest om keiharde maatregelen in het asielbeleid er doorheen te drukken als ‘randvoorwaarde’ bij zogenaamd humane regelingen (zoals het generaal pardon, het kinderpardon en het ‘einde van detentie voor kinderen’). Slim, want dan ging de aandacht vooral uit naar de ‘verbetering’, die dan bij nader inzien altijd een dooie mus bleek te zijn.
Toen de discussie over bed, bad en brood begon, hield ik dan ook mijn hart vast – des te meer omdat álle betrokken partijen van tevoren al duidelijk maakten dat volgens hun het uitzetbeleid dan wel aangescherpt moest worden. Welke bittere pil zou men gaan omhullen met de zoete BBB regeling?
Nu, het akkoord ligt er en kennelijk heeft men gebroken met de traditie: van het zoete omhulsel is geen spoor te bekennen.
Een volle week lang heeft de coalitie de indruk gewekt dat ze aan het onderhandelen was over de door het Europees Comité voor Sociale Rechten opgelegde plicht tot opvang. Maar de brief aan de Tweede Kamer laat geen enkele twijfel toe: dit is geen akkoord over opvang, dit is een akkoord over de uitbreiding van het uitzetbeleid.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Dhjana
