In 2010 en 2011 ben ik in Nevada, Las Vegas zelfs, geweest, om deel te hebben aan de ervaring – de Nevada Desert Experience. De woestijn is een aparte ervaring, er zijn niet zoveel mensen die er uit gewoonte wonen. Maar de ervaring heeft een doel hier: getuigen tegen de waanzin van de voorbereiding van kernoorlog, in de eerste plaats. Mercury wordt het oord genoemd waar de meeste kernbommen “getest” zijn. Zoals op de plaats waar de Britse kernbommen uitgeprobeerd zijn (in de Australische woestijn) in land waar donkergetinte mensen die door de zittende macht of tot niet-mensen of in ieder geval tot onbelangrijk zijn verklaard. Bij een van de vele verdragen die de Verenigde Staten nooit geëerd hebben is de proefplaats blijvend het land van de Western Shoshone. Het wordt alleen “nu even” gebruikt voor die proeven en het terrein wordt beheerd door het ministerie van energievoorziening. Uranium is tenslotte brandstof, nietwaar.
Op weg van Vegas naar Mercury passeer je Indian Springs – een verzameling stacaravans waar mensen wonen. Sommigen hier zullen aan de overkant van de weg werken of zelfs in Vegas, anderen horen bij het legioen van onbruikbaren voor het kapitaal – ze vormen dan toch een dorpje. Aan de overkant van de weg is de luchtmachtbasis Creech, vlak bij het onontkoombare casino waar je t-shirts kunt kopen dat dit Drone country is. Achter grote hekken doen kantoorlieden in dienst bij het “ministerie van defensie” hun kantoorbaan. Zij sturen de onbemande vliegtuigjes aan die vanaf deze basis vertrekken om mensen te bombarderen of neer te schieten. In Afghanistan, Pakistan, Jemen, Somalië. Het probleem van een leger dat dient om oorlog te voeren is de software, de mensen die het moorden moeten uitvoeren en daarbij- o gruwel – misschien het risico lopen zelf gedood of verwond te raken. Er zijn er die zo gestoord zijn dat zij het leuk vinden die anderen te vermoorden – wellicht beseffen zij niet dat zij die ander zouden kunnen zijn. Of ze zijn geïndoctrineerd genoeg om een arme sloeber in een geest waar de Verenigde Staten niets te zoeken heeft, woestijn meestal, te zien als een gevaarlijke vijand van “de vrijheid” die derhalve verdiend gedood te worden.
Vanuit een bureaustoel, wellicht geheel opgesteld volgens de arboregels (al weet je inde VS maar nooit) hoef je je niet voor te stellen dat je mensen aan het doden bent en die jou en “jouw land” niets misdaan hebben. Het is als een computerspelletje.
Het schandelijkste woord in dit verband is bugsplat. Het doelwit dat dood ligt te bloeden daar in dat verre andere land is als het insect op de muur dat je doodgeslagen hebt en dat een vlek achterlaat. Ik vind het op een dergelijke manier met insecten omgaan al verachtelijk. Laat staan dat men vindt dat er mensen zijn die aan insecten gelijkgesteld worden en “dus” volautomatisch vanuit de bureaustoel gedood mogen worden. Wroeging, angst? Heeft men dat als men een computerspelletje doet waarin mensen afgeschoten worden? Men zal de slachtoffers nooit zien. Zijn het wel slachtoffers?
Het merkwaardige in verband met die “bugsplat” is dat de drone, dar, ook al naar een insect genoemd is.
Oorlogvoering met drones (toen ik er in 2010 was waren ze nog onbekend, het gaat hard) is het ware schrijftafelmoordenaardom. De overbodigheid van de mensen die gedood worden wordt gecompleteerd door de feitelijke overbodigheid van het personeel van het ministerie van oorlog.
Vanwege het tijdsverschil met de gebieden die beschoten worden is de dronebasis een vierentwintiguursindustrie. Het absurde aan dit alles is dat men het niet absurd vindt. Smerissen doen gewoon hun werk door mensen die protesteren te boeien en op te brengen. Het is een handjevol mensen, het lawaai van de passerende auto’s maakt zelfs de woorden van de demonstranten bijna onverstaanbaar. Ik was er bij en heb een kort filmpje gemaakt van Peter Ediger, voorganger in een franciscaanse vredesbeweging, tachtiger met een stem als een klok – helaas inmiddels overleden. Hij leidt in het lied Were you there when they crucified my Lord?in de kruiswegstatiën die georganiseerd werden op Goede Vrijdag bij het hek van de dronebasis. Wij werden maar net getolereerd ter plaatse. Wie een stap over de streep zet wordt opgebracht. Regels zijn regels.
De Jezus in naam van wie het VS-regime mensen tegen de muur slaat is iemand van wie men zeker weet dat hij de Verenigde Staten in hun bijzondere zending over de gehele wereld zegent.
De Jezus Die Peter Ediger bezingt symboliseert de onschuldig vermoorde Die de last van de zondige mensheid draagt. Bugsplat. Een Jezus voor Wie in eerbied de voornaamwoorden met een hoofdletter worden geschreven. En Die in de hoogontwikkelde wereld maar heel weinig volgelingen heeft.
Het hele lied uitgevoerd door Johnny Cash, de Carter Sisters en de Statler Brothers
Foto: rechts in de picketlijn zr. Megan Rice
Dit vind ik buitengewoon indrukwekkend: de schrijftafelmoordenaars zullen nu de ogen en gezichten van kinderen moeten zien als ze hun moorddadige werk doen:http://iacknowledge.net/portraits-of-childrens-faces-force-drone-pilots-to-think-twice-before-shooting/
Het ‘ich habe es nicht gewusst’ gaat nooit meer op, ook niet voor het tuig achter de joysticks en hen die ertoe aanzetten…Obama in de eerste plaats.
Niet helemaal on-topic maar laten we ook Moruroa niet vergeten waar de oorspronkelijke bewoners weggejaagd zijn.
“Tussen 1966 en 1996 zijn binnen de lagune door de Franse krijgsmacht veelvuldig kernproeven uitgevoerd. Dit waren 41 bovengrondse en 174 ondergrondse tests. Tegen deze proeven werd veel geprotesteerd, onder andere door Greenpeace, met de Rainbow Warrior die later door de Franse geheime dienst in Auckland is opgeblazen”.
We laten ons regeren door zeer gevaarlijke lieden.