Honderd jaar geleden stemden zowel Franse als Duitse sociaal-democraten voor een oorlogsbegroting. Het komt ter sprake in een stukje over Jean Jaurès, een van de leidende figuren in de vroege socialistische beweging.
Op de dag van Jaurès’ begrafenis stemden zowel de Franse als de Duitse sociaaldemocraten voor de oorlogsbegrotingen van hun beider landen: het was het einde van de linkse internationale droom. Niet veel mensen betwijfelden dat Jaurès zelf ook uiteindelijk voor de nationale verdediging zou hebben gestemd, het land boven de imaginaire socialistische revolutie.
(Sargasso)
Nu is het ondenkbaar dat een land voor een oorlogsbegroting stemt. Natuurlijk zijn er nog steeds schermutselingen, zoals momenteel in Oekraïne. Maar een oorlog die menens is betekent zelfmoord. Dankzij de bom. Die zorgt voor vrede, zoals Mient Jan Faber recentelijk opmerkte (De bom die vrede bracht).
Oorlog is geen optie meer, maar het verraad van de sociaal-democratie aan de linkse internationale droom is er nog steeds.
Er is geen enkele garantie dat de politici die er over gaan geen kernoorlog beginnen. Dat de totale irrationaliteit van deze bewapening als vanzelf rationele politici oplevert kun je toch moeilijk volhouden.
“Op de dag van Jaurès’ begrafenis stemden zowel de Franse als de Duitse sociaaldemocraten voor de oorlogsbegrotingen van hun beider landen:”
Het enige zinnige commentaar hierop is dat de Waan van de Dag altijd over het nuchter verstand wint.
Laat de mensen tegen buitenlanders/allochtonen ophitsen, lopen ze dan vanzelf achter Wilders/PVV. (“volstrekt normaal, hoor”)
En vooral maak geen cordon-sanitair tegen fascisten.
Niets nieuws onder de zon.
“..maar het verraad van de sociaal-democratie aan de linkse internationale droom is er nog steeds.”
Daarom zeg ik – stem voor Alexis Tzipras en Syriza omdat ze weten wat ze willen. (ook voor ons)