Hoe veranderen mensen ?

Dit is een vraag die mij regelmatig bezighoudt. Daarbij doel ik bijvoorbeeld op het anders gaan denken over politiek, onderwijs en kleinere dingen zoals de simpele vraag: ben ik erg leuk of juist helemaal niet. Er is nogal wat rottigheid op de wereld, vandaar dat ik het begrijpen van mechanismen die zouden kunnen leiden tot verandering belangrijk vind. Het is een rotzooi zogezegd en hoe krijgen we het toch in hemelsnaam met zijn allen voor elkaar dat de boel weer fatsoenlijk wordt vraag ik me bijna voortdurend af. Dit zou ik vandaag in dit stukje even openhartig met u willen bespreken terwijl u geniet van het fijne weer op een of ander terrasje.

Als ik terugkijk op mijn eigen leven heb ik me altijd verzet tegen dwang in welke vorm dan ook, dat werkte altijd averechts. Is dit wellicht mijn karakter of is het eigen aan mensen? Ik gooide in ieder geval direct mijn kont(je) in de krib als ik iets moest doen. Iets moeten doen, als een verplichting opgelegd door anderen, daar hou ik niet van en dan doe ik het niet, nimmer en nooit. Noem het koppigheid, kan me verder niet schelen. Deze week kreeg ik op twitter te lezen dat ik aangifte tegen Wilders moest gaan doen, het zou mijn burgerplicht zijn, dan zit ik zo op het dressoir en denk: zoek het lekker uit zeg met die burgerplicht van je, wat ik doe of laat maak ik toch echt zelf wel uit.

Ook zijn er uiteraard ingrijpende gebeurtenissen zoals het verlies van geliefden die een innerlijk proces veroorzaken en tot verandering kunnen leiden, maar daar gaat het in dit kort bestek niet over.

Geschreven wetten en regeltjes beïnvloed(d)en die dan misschien mijn keuzen? Nee, ook al niet. Als ik ze redelijk vind dan hou ik mij er misschien aan, en anders bekijk het maar met die voor 99% overbodige en nutteloze papieren dwingelandij. Je mag niet dit en je mag niet dat, en zus en zo kan ook al niet. Zitten op het gras? Verboden, het staat namelijk op een bordje aan de rand van het grasperk. Als er pas ingezaaid is en het niet goed voor het veldje zou zijn om er op te gaan zitten kan ik dat ook zelf ook wel bedenken. Enzovoorts.

Toch ben ik in de laatste 150 jaar wel veranderd. Ergens heel diep vanbinnen gebeurt er soms iets waardoor ik een keuze maak. Daar is een plekje waar ik toets op redelijkheid en daarna iets aanneem, verwerp of blijf twijfelen. Dat gebeurde vrijwel uitsluitend als ik keek naar hoe een ander het deed. Als ik er op mijn manier over na kon gaan denken. Als de ander niets van mij eiste en ik zelf een keuze kon maken en deze persoon een voorbeeld voor me was zonder dwang of soms zelfs maar woorden te gebruiken.

Het is ook daarom dat ik niet anders kan dan te proberen een ethisch leven te leiden, in de hoop dat er iemand ergens, misschien, ooit, iets van me oppikt. Zonder dat dit mijn opzet was. Ik vermoed  dat de (huidige) politiek met zijn opportunistische en strategische geneuzel mij daarom niet boeit, het is vervreemdend en heeft niets met vrijheid van Geest te maken. Politiek en politici bestaan vrijwel altijd voor zichzelf en zijn er niet voor ons.

Het is mijn overtuiging dat de aanzet tot opstand of verandering in je eigen stilte te vinden is en niet in het lawaai dat ons omringt.