dinsdag 2 juli 2013
De gebeurtenissen in Egypte roepen zeer gemengde gevoelens bij me op. Enorme menigten die de macht van Morsi en zijn een repressieve rechtse regering uitdagen en op de rand van ineenstorting brengen: het is prachtig! Maar in die menigten zijn geluiden te horen die angstaanjagend zijn. Winnen degenen die deze geluiden voortbrengen, dan kunnen de huidige protesten wel eens inleiding zijn van een wisseling van de rechtse wacht, en niet van een werkelijk doorzettende omwenteling in bevrijdende richting.
De omvang van het protest is buitengewoon indrukwekkend. Vele honderdduizenden demonstranten alleen al in de hoofdstad Cairo. Tussen de 14 en de 17 miljoen landelijk, volgens cijfer s van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Dat roept echter meteen rvagen op. Aan het begin van een revolutie is het logisch dat vrijwel iedereen, behalve de dictator en zijn kliek, de straat op gaat. Dat was de situatie op 11 februari 2011, rond de val van Mubarak. Maar nu wijn we bijna twee en een half jaar verder. Jaren van polarisatie, waarin via verkiezingen, en wel degelijk met brede steun, Morsi aan de regering kwam, die vervolgens met onderdrukking en gebrek aan maatregelen tegen armoede, mensen tegen zich in het harnas joeg. Maar al die mensen die hem nog maar een jaar geleden in het zadel hebben geholpen met hun stem zijn niet verdwenen. Ook zij hebben gisteren gedemonstreerd, maar heel indrukwekkend was dat niet. De meerderheden op straat tegen de president zijn overweldigend. Ze werden, heel opvallend, niet of nauwelijks door politie of leger voor de voeten gelopen, ze kregen van de staatsmacht de ruimte. Je krijgt de indruk dat er binnen het overheidsapparaat bepaald geen grote motivatie is om Morsi en zijn partij tegen de volkswoede te verdedigen. En er is goede reden om te kijken naar de stemming en samenstelling onder die mega-mensenmassa. Dan zullen we zien dat deze volkswoede een tegenstrijdig mengsel is.………. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via: Ravotr
