Italië, Tunesië, Egypte, Spanje – later het overal opkomende Occupy – vallen de acties in Frankrijk (niet alleen Parijs, al wordt daar ook in Frankrijk zelf het meest op gelet, omdat Parijs nu eenmaal Frankrijk is voor velen) – in dat rijtje? Het vuur leek gedoofd, ook weggeblazen door bloedige aanslagen. En dan, in deze kille regenachtige lentedagen komt toch weer “iets” op in Frankrijk, iets wat “iets” zou kunnen worden. Uit de vele berichten kies ik het begin van dit verhaal:
“Zondag 34 maart, place de la République, Parijs. Hier is sinds donderdag 31 maart een nieuwe tijd begonnen. Vier nachten en vijf dagen slapen, debatteren, organiseren en lossen duizenden utopisten elkaar af om te denken over en te werken aan een andere wereld.
De bezetting van het plein is begonnen als vervolg op de manifestatie tegen de arbeidswet van El-Khomri. Ondanks de regen zijn zo’n vierduizend demonstranten verzameld gebleven voor de eerste “Nuit debout” (Nacht op)*). Sommigen slapen ter plaatse. Iedere morgen bij dageraad komen politieagenten de plaatsen ontruimen. Iedere middag worden de tenten opnieuw opgezet, de podia hersteld, het materiaal opnieuw geïnstalleerd, de lakens om onder te schuilen opnieuw gespannen, En iedere dag nemen er wat meer mensen deel.”
Doe uw best om verder te lezen, er gaan werelden open voor wie meer dan die ene vreemde taal beheerst.
*) De connotatie met de openingswoorden van de Internationale, “Debout les damnés de la terre”, gaat voorzover ik kan overzien in vertaling verloren.
