11 manieren waarop we ons bij aankopen laten bedotten

Eigenlijk hebben mensen geen flauw idee wat iets moet kosten. Als we al een idee hebben, dan is dat omdat de prijzen die we in de winkel zien ons een referentiekader geven. Maar juist daarmee zijn allerlei psychologische trucjes uit te halen, waarvan The Atlantic er elf opsomt. (NRC)

Ik ken ze allemaal wel, want kom uit de marketing wereld, maar is altijd leuk om ze op een rijtje te zien.

Moet dan ook denken aan verhaal van een vriendin uit de jaren tachtig. Ze was helemaal in de gloria, wilde een jurk kopen die wel ƒ250,– was afgeprijsd. Toen vroeg ik: „Oke, leuk, en wat kost hij nu?”  kostte dat ding nog ƒ500,–! Was een kapitaal in die jaren voor net werkende mensen! Maar zij was helemaal gefixeerd op die ƒ250,– korting en mijn verhaal kwam niet door. Dus zij heeft hem gekocht en ik schudde mijn hoofd. Ze heeft hem twee keer gedragen, geloof ik. Maar hij was wel met een korting van ƒ250,–.

Tegenwoordig is het zo makkelijk om even op internet wat vergelijkingen te maken en door ‘enorme’ kortingen heen te prikken. Ik heb geleerd dat wat huiswerk doen, altijd loont. Kan het iedereen aanraden.

8 gedachten over “11 manieren waarop we ons bij aankopen laten bedotten”

  1. Toen Paul McCartney overschakelde van zijn ouwe trouwe “vioolbas” naar een Rickenbacker (instrumenten in de prijsklasse van 500 tot 800 gulden) kregen alle NL muziekwinkeliers van de importeur opdracht om een “1” voor de prijs te zetten; het was immers van de ene op de andere dag een A-merk geworden.

    Veel winkeliers gaven dus ook meteen 30-50% korting op al die Rickenbackers die voor pakweg 700 gulden (en met “beroepskorting” 630 gulden) al jaaaaaaren in de winkel hingen omdat ze er wat raar uitzagen en vaak niet al te gemakkelijk om je nek hingen, maar voor 1020 gulden (1700 min 40 procent) als warme broodjes over de toonbank vlogen.

    Nee, hij begreep het eigenlijk ook niet. :mrgreen:

  2. Hmm, daarom word ik steeds maar niet rijk dus.
    Voor mij is de gouden regel nummer 1 nog steeds: bij zakendoen moeten alle partijen er beter van worden, anders doe ik niet mee.
    En dan word je misschien niet snel rijk maar heb je wel de langste adem.

  3. @2 Mee eens. Ik vind het uitbuiten van menselijke beperkingen (makkelijk te manipuleren in aankopen) ook gewoon ordinaire oplichterij. Ik snap niet dat ze ermee wegkomen.

  4. Sommige mensen worden bedonderd waar ze bij staan. Jaren geleden op de markt – ik weet niet meer wat die man verkocht – maar hij schreeuwde steeds: EEN VOOR DRIE GULDEN, DRIE VOOR JE TIENTJE (!) .
    Stond een rij van hier tot Tokyo: doe mij maar maar drie, doe mij maar drie…lekker goedkoop hé! fluisterden ze elkaar toe. De sukkels.

  5. @4
    Ha, die herinner ik mij ook van Dirk van den Broek.
    Een voor 1,99, NU: twee voor 3,99
    Dat was in de tijd dat centen nog gewoon circuleerden…

  6. Mjah, oplichters. Weet je, mensen willen zich ook op laten lichten blijkbaar. Zelfde rare mechanisme als nu in de politiek. Mensen die toch beter zouden moeten weten, steunen de VVD. Terwijl de VVD zo’n beetje anti alles wat niets heeft is. Of zouden de mensen die ‘niet hebben’ en toch de VVD steunen zichzelf wijs maken dat ze eigenlijk ‘mensen die wel hebben’ zijn? Soort status symbool?

Reacties zijn gesloten.