Zwemmen met apen

Het is weer voorbij die mooie zomer. Uitgerust keert Nederland terug om zich weer een jaar in het zweet te moeten werken. Toch wel mooi dat vakantiegeld en die vrije dagen. Maar dat is nog een overblijfsel uit de tijd dat men vakbonden geen gevaar vond voor de democratie.

Ik weet wat er weer aan zit te komen. Op verjaardagen neemt iedereen zijn geweldige vakantiekiekjes mee, die dan weer van hand tot hand gaan. Tegenwoordig via de laptop en mobiele telefoon, want de vooruitgang is niet meer te stoppen.

Mooie plaatjes van zwemmen met dolfijnen, dansende beren en een aap op je arm bij het zwembad. Nu hebben ze oorspronkelijk geen apen op de Canarische eilanden, maar ook geen kanaries dus we gaan niet lopen zeiken. Het was weer geweldig.

Ik raad u dan ook aan om u niet te verdiepen in de achtergrond van de dolfijn, beer en aap. Dat heeft deze salonsocialist namelijk wel gedaan en sindsdien is de lol van het zwemmen met apen eraf.

Ik weet nog hoe gelukkig ik was in Thailand. Die aardige, gastvrije mensen. Die meisjes die gewoon op mijn schoot kwamen zitten, terwijl mijn vrouw erbij was. Ik heb plannen gehad om te emigreren.

Tot ik mij ging verdiepen in het land en ik las dat bendes kinderen uit tehuizen stalen, inspoten met gif in hun zenuwstelsel en ze zwaar gehandicapt iedere morgen bij de ingang van het hotel neerlegden om een salonsocialist geld uit zijn zak te troggelen.

Bij mijn volgende Thailandreis ging ik er eens op letten en inderdaad. Bij sommige hotels lagen gehandicapte kinderen op een stuk karton met een bedelbekertje erbij. Opeens viel mijn droom in duigen.

Dus besloot ik maar naar Egypte te gaan. Aan het zwembad, heerlijk in de zon zat ik een boek van Michael Moore te lezen. Stupid white men. Kritiek op de regering van de VS. Een ober vroeg wat ik aan het lezen was en ik vertelde hem in grote lijnen waar het boek over ging. De ober maakte zich direct geschrokken uit de voeten.
Op een later tijdstip kwam ik hem tegen buiten het hotel. Ik vroeg hem naar zijn vreemde reactie. Hij vertelde me dat als hij zoiets zou lezen, hij problemen kon krijgen met de overheid.

In Kenia gaf ik al mijn T-shirts aan een arme stam. De stam dook op de stapels shirts en waren dolblij. Achteraf kreeg ik op mijn lazer. Door het uitdelen van de shirts zou er iemand misschien geen longontsteking krijgen en sterven en zo zou de rest misschien wel honger lijden.

Dacht ik dat ik als salonsocialist weer iets goeds gedaan te hebben. Niet dus.

Maar het is mij wel duidelijk geworden, dat op vakantie gaan naar arme landen, een droom is waar je niet doorheen moet prikken. Anders is het opeens een stuk minder leuk.
Nee, ik blijf wel in Nederland. Ik kan er niet meer tegen.