En weer is heel Nederland goed na de oorlog. Een misselijkmakende parade van politici en bestuurders stond zich de afgelopen dagen voor de camera’s te verdringen om hun grote bewondering voor Nelson Mandela te ventileren, superlatieven te kort komend en daarmee vooral zichzelf op de borst kloppend en tegelijkertijd de geschiedenis retoucherend. Iedereen blijkt met terugwerkende kracht altijd principiële tegenstander van Apartheid te zijn geweest. Iedereen? Nou nee. Tot ver in de jaren tachtig en begin jaren negentig verzette een conglomeraat van politieke en economische machten zich tegen elke meer dan cosmetische verandering in het Apartheidssysteem. Multinationals zoals Shell deden goede zaken in Zuid-Afrika en schreven prachtige winsten in de boeken bij, ondertussen toostend en proostend met de blanke heersers. Nederlandse politici en bestuurders strooiden lustig met etiketten als ‘communisten’ en ‘terroristen’ om hun afkeer van het ANC te belijden. En altijd was de racistische subtekst nooit ver weg: je moet er toch niet aandenken dat die zwartjes het voor het zeggen krijgen in dat prachtige land. Verbonden door de geschiedenis, religie, een hartgrondige afkeer van alles ter linkerzijde van de sociaal-democratie en sluimerend racisme schaarde de Nederlandse politieke en economische macht zich voluit achter het Zuid-Afrikaanse broedervolk.
………. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via: Konfrontatie
Tevens dit moment als gelegenheid gebruiken voor een excuus wegens actes van vroeger “…geen woord over de jacht van politie en -inlichtingendiensten op radicale anti-racistische actievoerders, geen woord over die tallozen die dag in dag uit doorploeterden, verdacht gemaakt door politiek en media, op de huid gezeten door de particuliere inlichtingenbureaus …”
Want de overmacht en geweld van de regering en/of schaduwstaat tegenover de burger wordt vaak verkeerd gebruikt, doch een excuus aan het eind zou ook op zijn plaats zijn.
En het was goddorie nog ONS land ook ! Maar helaas pikten de Engelsen het in.