De Pinkster Landdagen (PL) zijn in 1921 gestart door Nederlandse anarchistische jongeren. In 1933 kochten ze een aardappelveld waarvan ze een kampeerterrein maakten, waar elk jaar een drugs- en alcoholvrij Anarchistisch festival georganiseerd wordt.
Tijdens de PL van 2017 gaf de University of Color (UoC) een workshop over wit privilege en ‘post’-koloniale identiteit, om een gesprek te beginnen over het dekoloniseren van anarchisme. De workshop en het praten gingen moeizaam en heel wat reacties waren op verschillende manieren problematisch.
We denken niet dat dit kwam door een stel ongeleide projectielen in de zaal, eerder zien we het als een illustratie van terugkerende problemen in deze kringen die we nu juist in deze workshop wilden behandelen. Deze poging vereist een enorme emotionele inspanning van de kant van de UoC-leden, en we willen hier uitleggen waarom.
Het gaat hier niet om een filosofische discussie over onderwerpen waarover we in boeken lezen. Het gaat over de pijn die we nu nog steeds voelen en de strijd die we dagelijks voeren. Boeken kunnen hiervoor leerzaam zijn voor witte mensen, en voor mensen van kleur kunnen ze van pas komen bij het vinden van woorden om de pijn uit te drukken en te reproduceren. Als je een witte man bent en je luistert niet naar vrouwen van kleur over onderwerpen als racisme of seksisme, wees dan niet verbaasd als ze ervoor kiezen niet naar je te luisteren. Als je denkt dat je racisme beter begrijpt dan mensen van kleur dan is dat een uiting van wit privilege, wit machtsvertoon, en een koloniale houding.
Als witte mensen zich gekwetst of beledigd voelen als ze ‘wit’ genoemd worden, wordt dat ‘white fragility’ genoemd [ofwel witte fragiliteit, misschien te vertalen als ‘witte lichtgeraaktheid’ RW]. Dat betekent dat ze het onderwerp ‘ras’ zo zelden ervaren, dat als ze met deze uitspraak geconfronteerd worden, dit feit op zich de ergste vorm van discriminatie is waarmee ze in aanraking zijn gekomen. Mensen van kleur worden hiermee zo vaak geconfronteerd dat, als ze er elke keer zo heftig op zouden reageren, ze nergens anders meer aan toe zouden komen in hun leven. Het zou waarschijnlijk ook leiden tot arrestatie of dood.
Eén persoon die jou wit noemt is niet te vergelijken met een hele wereld, insituties, regeringen, politiek, legers, fysiek geweld, geschiedenis enzovoort, die je voortdurend labelt en je leven controleert. Kleurenblindheid is een onaangename uiting van wit privilege en helpt mensen van kleur niet, evenmin leidt het tot verdwijnen van racisme. Het probleem ontkennen lost het probleem niet op voor degenen die eronder lijden.
