Op Krapuul kwam ik op 2 mei het artikel van Marc tegen over de hashtag #geen4meivoormij. Christa Noëlla, een jonge allochtone vrouw, doet niet meer mee aan de dodenherdenking op 4 mei. Ze “wil niet meedraaien in een eurocentrische samenleving waar witte geschiedenis belangrijker is dan niet-witte geschiedenis” en vindt dat 4 mei geen zin heeft wanneer we “het opkomende fascisme en moslimhaat in Nederland gewoon zijn gang laten gaan”. En ergens maakt ze best goede punten, maar met het boycotten van de dodenherdenking slaat ze de plank volgens mij volledig mis. De essentie van 4 mei is het herdenken van alle slachtoffers, van alle oorlogen en het stilstaan bij alle ellende die mensen elkaar aangedaan hebben en nog steeds elke dag aandoen. Dit is juist de gelegenheid voor haar om stil te staan bij de geschiedenis van haar voorvaderen. Dit is juist de gelegenheid voor iedereen om zich te realiseren hoe belangrijk gelijkheid is.
Als wij ons nu eens met zijn allen op 4 mei zouden realiseren hoe graag we gewoon goed met elkaar overweg willen kunnen. Hoe graag we gewoon iedereen in zijn waarde willen laten, en hoe belangrijk vrede en vrijheid voor ons is. Dán komt het misschien nog wel eens goed met ons landje. Maar als we helemaal #geen4mei meer hebben, dan wordt er heus niet vaker aan de voorvaderen van Christa gedacht, en wordt er heus niet vaker stilgestaan bij de verschrikkingen van oorlogen van vroeger en nu. Dan wordt de wij-zij cultuur alleen maar sterker, en dat is, echt waar, voor niemand leuk. Dus, laten we op 4 mei allemaal even stilstaan bij wat voor ons belangrijk is, en bij wat voor onze medemens belangrijk is. Laten we dan onze afkeer voor oorlog en geweld met elkaar delen, en hopen dat we dat tenminste met elkaar gemeenschappelijk hebben.
