From a poem by Abu Tammam
Het exclusieve wij, en daarmee de politiek van het uitsluiten, regeert.
Nieuw-realisme dat sinds Fortuyn bon ton in het publieke en politieke debat is, leidt er toe dat het “wij” steeds exclusiever wordt.
Als gevolg hiervan wordt het buitengesloten “zij”, omdat deze groep door negatie gedefinieerd wordt, steeds diverser.
Deze ontwikkeling van uitsluiting ondermijnt de geest van artikel 1, Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan, van onze grondwet en daarmee het fundament van onze samenleving.
In dit artikel is er namelijk sprake van een inclusief wij; een wij dat in de kern ongedwongen en omarmend is. Het “wij” van het laatste decennium is daarentegen verworden tot verplichtend en buitensluitend.
Hyperrealisme
Fortuyn radicaliseerde het nieuw-realisme van Bolkestein tot een hyperrealisme (Baukje Prins 2002).
Deze radicalisering was mogelijk en nodig omdat na de aanslagen van 11 september in de VS binnen het hele publieke en politieke vertoog een verschuiving naar het genre van nieuw-realisme plaatsvond. Scheffer verklaarde de multiculturele samenleving failliet. Een dolksteek in het hart van constructivisten of ‘magische denkers’. Om de impact van zijn vertoog hiertegen te laten afsteken ging Fortuyn een paar stappen verder.
Het “wij” werd het volk, maar niet heel het volk. Dit exclusieve volk is vrij en autonoom en wel een sterke leider. Het vrijuit problemen kunnen benoemen, werd het vrijuit uiting geven aan ressentiment en onderbuikgevoelens.
Baukje Prins schrijft in het artikel ‘Het lef om taboes te doorbreken. Nieuw realisme in het Nederlandse discours over multiculturalisme’:
Op deze manier slaagde Fortuyn erin om het genre van het nieuw realisme te radicaliseren tot een soort van hyperrealisme. Openhartigheid stond niet langer in dienst van een hoger doel, namelijk de waarheid, maar werd een doel in zichzelf. Verwijzingen naar de feiten of de werkelijkheid dienden louter nog als illustraties van het lef van de spreker – als bewijzen dat hier een ‘echte leider’ op het toneel was verschenen.
De nieuwe “messias”
Na de moord op Fortuyn, Submission, de moord op van Gogh en de aanslagen in Madrid en Londen, stond er een nieuwe roedelleider, Geert Wilders, op. Ook weet Wilders de martelarenstatus van Fortuyn over te nemen. Vanwege zijn standpunten inzake en grove belediging van de Islam en moslims wordt hij vanaf de moord op Van Gogh permanent beveiligd. Dit “martelaarschap” weet hij prima uit te buiten en ten dienste te stellen van zijn “strijd” tegen de grote gevaren (Links, Islam en Europa) die zijn roedel bedreigen. Hij werpt zich niet alleen op als een leider die vertrouwd kan worden, maar ook als een verlosser die zijn Nederland redt uit de klauwen van “zij”.
Ultra-realisme
Het al overspannen hyperrealisme vervormt hij naar wat ik noem ultra-realisme. Het door zijn voorgangers salonfähig gemaakt racisme is bij Wilders en zijn beweging core business. Het “wij” is een kwaadaardig etnocentrisch “wij”, wat niet alleen de “vreemdeling” maar ook andersdenkende “autochtonen” uitsluit en als cultuur- en landverraders wegzet. De toon en het taalgebruik is niet langer eloquent, maar platvloers. Feiten worden verbogen, de geschiedenis verdraaid, begrippen verkracht en de onderbuikgevoelens tot werkelijkheid gebombardeerd. Het gaat gepaard met een verkettering van iedereen die zich niet onderwerpt aan de doctrine van dit exclusieve “wij”.
Dit alles met als doel het zij te elimineren uit de door en voor het exclusieve “wij” opgebouwde samenleving.
De pluriforme samenleving moet kapot
Het extremistisch ultra-realisme van Wilders, heeft, in het gehele politieke en publieke vertoog, opnieuw, een ruk naar rechts veroorzaakt. En daar ligt het probleem, Wilders zelf vormt geen direct gevaar voor onze rechtsstaat en open pluriforme samenleving. Het is het effect van zijn aanwezigheid, op de andere deelnemers in het publieke en politieke debat. Tegenwoordig is het volkomen normaal om beleid te ontwikkelen dat racistisch en discriminatoir is, artikel 1 van de grondwet ter discussie te stellen, wanneer Amnesty of de ECRI ons op de vingers tikt dit te bagatelliseren en in de Tweede Kamer te debatteren over een Marokkanen- en een MOE-lander probleem.
De stimulerende en voorwaardenscheppende overheid die haar burgers respecteert, is veranderd in een gebiedend, controlerend en wantrouwend staatsapparaat. Burgers worden tegen elkaar opgezet, gestimuleerd om elkaar te bespieden en te verlinken.
Onze privacy is, onder het mom van veiligheid en maatwerk voor de consument, verkwanseld en onze basisbehoeften overgeleverd aan de grillen van de markt.
De onderlinge verbondenheid, solidariteit, het gevoel dat wij ons allen beschermd weten door de wet en vertegenwoordigd door onze volksvertegenwoordigers is en wordt ernstig aangetast.
Een grauwe horizon
Ook in de media is het nieuw realisme als genre inmiddels gemeengoed geworden. De nieuwe ‘politieke correctheid’ is die van het exclusieve “wij”.
De druk om je te conformeren aan het heersende vertoog is zo sterk dat steeds meer voorheen maatschappijkritische deelnemers aan het debat hieraan toegeven. Gevolg is eenvormigheid en saaiheid. Degenen die wel tegen de stroom inzwemmen, hun mond open durven doen, kritiek leveren op het huidige klimaat van uitsluiten, het etnocentrisch vertoog en genormaliseerde racisme worden afgebrand. “Zij “ moeten zich maar aanpassen aan de norm van die “wij” en anders…
Onze open pluriforme samenleving, een samenleving van vele “wij’s”, wordt gewaarborgd door het vermogen zich te kunnen verplaatsen in en ruimte te gunnen aan de Ander. Dit vermogen wordt door het huidige klimaat niet alleen ondermijnd maar ook afgestraft. Een trieste ontwikkeling die uiteindelijk leidt tot een grauwe grijze eentonige samenleving waar iedere dynamiek en kleur uit verdwenen is.
De ontwikkeling is onderweg naar een veel engere vorm dan een ‘grauwe grijze eentonige samenleving’. Door onder meer de vraag om harde maatregelen om ‘wij’ te beschermen tegen ‘zij’ krijg je een onderdrukte samenleving, uitgezonderd een relatief kleine elite rond een gezichtsbepalende leider. Een soort DDR of SU met andere woorden.
@1:
Dit Nederland in plaats van de DDR of SU ( USSR?) mag ook.
Goed stuk Ina! De diepere oorzaken van dat ‘wij’ vs ‘zij’ is toch altijd weer het feit van de nimmer aflatende oorlog welke rijk voert tegen arm.
@1, als je nou die opmerking over de DDR of de SU had weggelaten was je punt duidelijker en sterker geweest.
Dit is een beetje het tokkie-niveau van PVV’ers: ‘hullie doen het ook’.
EDIT REDACTIE: trol reactie via anonieme proxies niet toegestaan zie huisregels.
‘gelukkig’ is de politiek vergeven van hitlers, sorry Wilders ‘kleine helpers’…..