Tekst van een pamflet, uitgedeeld door Doorbraak bij de “kick-off” van het onderzoek naar geweld van het Nederlandse leger in Indonesië 1945-1950.
Het desbetreffende artikel van Doorbraak staat hier.
Onderzoek naar koloniale oorlog: slager keurt zijn eigen vlees
Vandaag is de aftrap voor het nieuwe onderzoek naar de koloniale oorlog in Indonesië. Er kleven een aantal fundamentele problemen aan de opzet van dit onderzoek.
- Een van de drie betrokken onderzoeksinstituten maakt deel uit van het ministerie van Defensie, hetzelfde ministerie dat de rechtszaken van hoogbejaarde Indonesische slachtoffers van Nederlands koloniaal geweld enorm tegenwerkt. De slager keurt zijn eigen vlees en gaat proberen zijn eigen straatje nog een keer schoon te vegen.
- Ook in andere opzichten blijkt van onafhankelijk onderzoek geen sprake. De onderzoeksopzet van de instituten lijkt als twee druppels water op wat de regering wil.
- De regering wenst dat in het onderzoek ook de Bersiap-periode wordt meegenomen. Maar de Atjeh-oorlog en andere koloniale oorlogen worden volkomen buiten beschouwing gelaten, laat staan de 300 jaar van dagelijks geweld en uitbuiting die bij het koloniale systeem hoorden.
- Door de koloniale oorlog met de Bersiap-periode te vergelijken probeert men het geweld van de kolonisator gelijk te stellen aan het geweld van de gekoloniseerden. Alsof onderdrukkend koloniaal geweld hetzelfde is als geweld van mensen die streven naar een vrij en onafhankelijk land.
- In de onderzoeksopzet worden de rechtszaken doodgezwegen die Indonesische slachtoffers in samenwerking met het Comité Nederlandse Ereschulden al meer dan 10 jaar voeren. Tegelijk krijgen de “Indië-veteranen” wel volop aandacht en medeleven.
Het is schandalig hoe wit Nederland omgaat met zijn eigen koloniale verleden en telkens zijn eigen wandaden probeert weg te poetsen. In de jaren 40 werd de leugen verteld dat Nederlandse militairen “rust en orde” gingen brengen in de in opstand gekomen kolonie. Na 20 jaar doofpot kwam men eind jaren 60 met de term “excessen”, alsof koloniaal geweld een incident zou zijn geweest. De laatste jaren drong schoorvoetend en onder druk van de rechtszaken van Indonesische slachtoffers het besef door dat er toch wel meer Nederlands geweld zou kunnen zijn geweest. Nu raakt de term “structureel grensoverschrijdend geweld” in zwang. En met dit onderzoek dreigt het Nederlandse koloniale geweld alweer gerelativeerd te worden door het te vergelijken met het anti-koloniale Indonesische geweld en het koloniale geweld van andere Europese landen.
Wanneer erkent wit Nederland dat kolonialisme altijd gewelddadig en onderdrukkend is? Wanneer nemen we met z’n allen de verantwoordelijkheid om uit te spreken dat Nederland helemaal geen recht had om zich in Azië een enorm groot gebied toe te eigenen en de bevolking daar eeuwenlang te onderwerpen, via slavernij, dwangarbeid en andere terreur?
