De vraag naar water in het Midden-Oosten stijgt snel. Als we aannemen dat de hernieuwbare waterbronnen constant blijven, zal alleen al de verwachte bevolkingsgroei de beschikbaarheid van water per capita met 30 tot 70 procent doen dalen de komende decennia. De vraag naar energie stijgt ook snel. Net zoals bij water, wordt die stijgende vraag niet alleen aangedreven door de bevolkingsaangroei, maar ook door een energie-intensieve industrie.
De enorme en ecologisch diverse regio van het Midden-Oosten wordt vaak gekarakteriseerd als olierijk en arm aan water. Deze veralgemening negeert niet alleen de aanzienlijke variatie aan beschikbare natuurlijke rijkdommen, maar verbergt ook de sociale, politieke, technologische en ecologische factoren die bepalen of, en in welke mate, gemeenschappen toegang hebben tot water en energie. In plaats van louter te focussen op de schaarste van bepaalde hulpbronnen, is het veel nuttiger om na te denken over de kwetsbaarheid van, en het risico verbonden aan het basisgebruik van energie en water. Dat wil zeggen: welke factoren bepalen of individuen en gemeenschappen genoeg water van aanvaardbare kwaliteit en energie hebben om aan hun basisbehoeften te voldoen, om in hun levensonderhoud te voorzien en om economische activiteiten te verrichten? Als er zich tekorten aan water of energie voordoen, zoals vaak gebeurt in grote delen van de regio, hoe komt dat dan? En wat kan men eraan doen?
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
