Toen vorige maand in Ankara tientallen mensen omkwamen bij een bomaanslag, verzocht de partij DENK – opgericht door de twee uit de PvdA gestapte dan wel door Diederik Samsom en Zijne Excellentie Nucky Asscher weggevaporiseerde Tweede Kamerleden Kuzu en Öztürk – de Kamer om een minuut stilte ter nagedachtenis aan de slachtoffers.
Geen sprake van was het antwoord van de de Voorzitter en Halbe Zijlstra van de PVV met leden – die van de vluchtelingen die komen voor onze borstvergrotingen, penisverlengers en anusbleek – bestond het zelfs Kuzu en Öztürk te verwijten dat ze de nagedachtenis aan de slachtoffers van de aanslag in Ankara perverteerden met hun verzoek.
Je vraagt je werkelijk af of iemand als Zijlstra getuige zijn opmerkingen over dit verzoek tot het tonen van een beetje menselijkheid en over mensen die moeten vluchten (plus alles – vaak inclusief dierbaren – kwijt zijn als gevolg van oorlogen die het westen is begonnen omwille van olie, gas en andere strategische belangen) ooit zoiets gehad heeft als een moreel kompas. Ik geloof het niet.
En hij is niet de enige. Vrijwel de gehele Tweede Kamer bleef demonstratief en respectloos zitten toen Kuzu tijdens zijn spreektermijn eerst en als enige stilstond bij de doden en gewonden van Ankara door een minuut stil te zijn.
Een paar dagen later demonstreerde het deel van de Kamer dat had ingestemd met het afwijzen van Kuzu’s verzoek nogmaals haar gebrekkig functionerende morele kompas toen in Brussel tientallen mensen omkwamen bij een aanslag. Toen kon een minuut stilte ter nagedachtenis aan de doden ineens blijkbaar wel. De ene dode is de andere niet voor de Tweede Kamer.
Dat iets dergelijks geen incident is, dat de hypocrisie gewoon er ingebakken zit bij op zijn minst 148 van de 150 Tweede Kamerleden bleek al eerder toen voor ‘Beiroet’ geen en er voor ‘Parijs’ wel werd stilgestaan bij alle slachtoffers.
Wat is er mis met het morele kompas van al die lui?
En is een goed besef van wat moreel juist is en wat moreel volstrekt verwerpelijk is niet een allereerste en wellicht de meest belangrijke voorwaarde om als volksvertegenwoordiger te kunnen functioneren?
In het belang van hen die middels hun stem in jou als volksvertegenwoordiger hun vertrouwen hebben gesteld?
Wellicht – en dat is eufemistisch uitgedrukt – ligt daar de sleutel tot het antwoord op de vraag wat er mis is met het morele kompas van niet alleen Tweede Kamerleden maar van velen in de westerse maatschappij.
Afgelopen week werd bekend dat aan de Turks-Syrische grens door de partners van Diederik Samsom en Frans Timmermans in hun Eichmanniaanse deal om vluchtelingen terug te sturen naar de hel Turkije, vrouwen en kinderen die probeerden de grens over te steken werden doodgeschoten.
Iemand erover gehoord?
Verder verdronken er ruim vijfhonderd mensen in de Middellandse Zee, op de vlucht voor oorlog. Duizenden gingen hen voor en het SS’ers verheerlijkende low life dat bij AT5 mocht blaten over ‘vrijheid van meningsuiting’ lachte er ooit om en schold die stakkerds uit voor…
Ik zal het niet herhalen.
Afgelopen week vonden ook tientallen mensen – waaronder hele families – de dood bij een bomaanslag in Kaboel, Afghanistan. Gepleegd door de Taliban.
De mensen waartegen vijftien jaar lang gezegd is dat ze beschermd zouden worden tegen diezelfde Taliban, dat ze niet in de steek gelaten zouden worden en meer van dat soort misselijkmakend en hoogdravend gekwaak, waren deze week – aan de vooravond van de machtsovername in Afghanistan door diezelfde Taliban – in elk geval de moeite niet waard er woorden aan te wijden blijkbaar.
Iemand tóch ‘je suis Kaboel’ horen zeggen? De Tweede Kamer tóch een minuut stilte in acht zien nemen?
De onverschilligheid, de leugens, het cynisme, de selectieve verontwaardiging en de huichelachtigheid bij niet alleen de overgrote meerderheid van de Tweede Kamerleden maar bij velen in het westen is niet zonder risico’s voor de toekomst.
Mensen elders in de wereld zullen onthouden wanneer parlementariërs een minuut stilte in acht namen na een vreselijke moordpartij en wanneer niet.
Ze zullen onthouden wie van de politieke leiders wanneer demonstratief arm in arm gehaakt door een stad marcheren terwijl ze ‘Je suis…’ zijn.
Het zal hun handelen en denken mede gaan bepalen.
Voordat ik dat toelicht, eerst nog een ander voorbeeld.
Afgelopen maart schoot een Israëlische soldaat, Elor Azria, een bewusteloze, gewonde en volkomen weerloze Palestijnse man die op de grond lag dood.
Omdat deze gruweldaad toevallig gefilmd werd en op het internet kwam (hoeveel van dergelijke daden vinden er plaats zónder dat ze gezien worden en dus zonder dat er een storm van verontwaardiging opsteekt?), moest de soldaat in kwestie zich verantwoorden voor een militaire rechtbank.
Afgelopen dinsdag demonstreerden in het land van ‘onze bijzondere relatie’ duizenden mensen niet tegen de voortdurende misdaden en oorlogsmisdaden gepleegd door de regering van hun land waarin ministers zitten die het openlijk hebben over het fysiek uitroeien van de Palestijnse bevolking.
Nee, ze demonstreerden om steun te betuigen aan soldaat Azria.
Ze deden dat zelfs onder de leuzen van de SS die zeventig jaar geleden moordend en brandschattend dor Europa trok en miljoenen vermoordde: ‘Meine Ehre heisst Treue.’
De Holocaust is in Israël blijkbaar thans een bron ter inspiratie die navolging verdient.
Maar hebt u één politicus, één ‘Charlie’ op de televisie of in de kranten afschuw horen uitspreken over de oorlogsmisdaad van Azria en de golf van demonstratieve en met SS-leuzen gelardeerde sympathie voor die misdadiger?
Ik kan het antwoord wel raden.
Ik zei eerder al hierboven dat selectieve verontwaardiging, onverschilligheid, leugens, hypocrisie, cynisme en het stuitende gebrek aan of zelfs geheel ontbreken van enige empathie jegens mensen die zoveel te lijden hebben maar kennelijk in het verkeerde land wonen, de verkeerde godsdienst erop nahouden of niet de juiste huidskleur hebben, gezien wordt elders in de wereld.
Dat het het denken en handelen van de mensen elders mee zal gaan bepalen.
Een glimp in die toekomst was eveneens onlangs te zien in Afghanistan.
Daar werd een jongeman door de rechtbank veroordeeld wegens de moord op twee Amerikaanse adviseurs.
Niet alleen vertelde deze jongeman geen enkel berouw te hebben over zijn daad maar ook stroomden social media in het land vol met steunbetuigingen en verering van de dader…
We kunnen ons maar beter eens gaan bezinnen op de vraag hoe dat komt dacht ik zo.
En op wat de gevolgen zullen zijn als we dat nalaten. Politici blijven kiezen en accepteren die in het ene geval ‘Charlie’ zijn en in het andere geval zich volstrekt empathieloos tonen naar de slachtoffers van dodelijk geweld toe.
Of burgemeesters die de ene dag op de televisie roepen om het uitroeien van tienduizenden mensen en de week erop op bezoek gaan bij vriendjes in een land dat bezig is tienduizenden mensen in een buurland aan gort te bombarderen.
Verder kunnen we natuurlijk nog heel lang doorgaan met het opnemen voor genocidestaat Israël, de oorlogsmisdaden van dat land stelselmatig blijven ontkennen en bagatelliseren omdat het land nou eenmaal ‘het recht op zelfverdediging’ heeft en dat het daarom noodzakelijk is af en toe spelende kinderen op stranden te bombarderen.
Onder het motto van de moreel eveneens volkomen gemankeerde voormalige roddeljournaliste en eveneens voormalige CIDI-directrice Esther Voet met haar ‘Het is wel oorlog hè’ dat erg veel lijkt op het ‘Krieg ist Krieg’ van decennia terug.
Deze week overleed ook Prince. Gebouwen zien paars. Het hele internet ziet paars en Frans Timmermans wijdt op zijn Facebook-pagina wel drie uitgebreide stukken aan het overlijden van de artiest. Verder nog het een en ander over grenspaaltjes, een voetbalwedstrijd van een lokaal clubje en een archeologische opgraving maar niets over tientallen doden in Ankara en Kaboel, doodgeschoten kinderen aan de Turks-Syrische grens en honderden doden in de Middellandse Zee.
Wat is er mis met zijn morele kompas?
