Vervolg op het verhaal van Frits de Boer.
Frits de Boer heeft onder die naam een bulletin over onderdrukking en revolutionair verzet geredigeerd en uitgegeven. Ik werd er zeer onlangs aan herinnerd, struinend in het archief van Anderen: wij hadden ons onder meer gedocumenteerd verzet tegen de isoleercel die geïntroduceerd zou worden in Nederland in de nog te bouwen Bijlmerbajes. Men kan zijn of haar best maar doen.
Iemand was zo slim om triomfantelijk te onthullen wie er in of namens de Anarchistische Beweging dit of dat deed en noemde mijn echte naam in plaats van Frits de Boer. In tegenstelling tot met betrekking tot het Biafra Actie Comité was dit pseudoniem hier niet een beetje voor de aardigheid. Het waren de nerveuze tijden van IRA en RAF en de Macht wilde – dachten wij – iedereen daarmee in verband brengen die zij konden vinden. Merkwaardig evengoed dat er toen niet van Oorlog tegen het Terrorisme werd gesproken (het Japanse Rode Leger, de diverse Palestijnse organisaties en niet te vergeten “De Molukkers” waren ook niet weg te cijferen).
Het grootste deel van de jaren zeventig en tachtig en nog daarna was het een kwestie van of helemaal anoniem publiceren of met enkele voornaam. Bij de vrije radio was een pseudoniem wel wenselijk. Het heeft de bonk op de deur om half vijf ’s ochtends niet voorkomen.
Ik lever u Karel Kemphaan, Rob Gerritsen, Pieter de Kok, RG de 50quidman, Cornelis Prul en Dr. Gimgom. Sommige hiervan zijn meer gimmick dan schuilnaam [waar laat ik poprecensent Willem Scheurkogel?], pas jaren na het begin van de vrijeradiotijd ben ik ook voor “de vloer” gaan draaien. Het is vrijdagavond, tijd voor de voetjes van de vloer.
Ik verveel me zo [in Amsterdam-Noord], Drukwerk.
De eerste “pestplaat” op “mijn” eerste radiostation, dat structureel niet langer uitzond dan anderhalf uur achtereen, dus deze kwam dan twee keer langs. Dit is niet de originele, ruwere, versie die wij natuurlijk draaiden. [Een live-versie, later hier ingevoerd]
Hang on Sloopy, Ramsey Lewis Trio. Een herkenningsmelodie
Wij kregen bij of liefst voor het uitbrengen de nieuwste 12″ van de Smiths en die werd steeds met open armen ontvangen. Behalve dan William, it was really nothing, dat destijds werd afgekeurd. (Ik denk er nu milder over). Op de b-kant evenwel stond een sombermanslied dat wel onze goedkeuring kon wegdragen. Een ontdekking die weerklonk aan de overkant van de zee: dit nummer werd dankzij de Amsterdamse vrije radio alsnog als a-kant op single uitgebracht: How soon is now?
Voltaire Pier, Chocolate
Een “zaalontdekking” – Belgisch gelegenheidscombo dat een mengsel van Ramsey Lewis paart aan Riders on the storm, en dan 170 km/u. De vreemde wereld van Northern Soul.
Country girl, Carolina Chocolate Drops
Vooralsnog “mijn” laatste ontdekking. “Gek veel zal er niet meer bijkomen”…
Voor wie het niet begrijpt: dit is een serie over pseudo- en anonimiteit gelardeerd met (politiek-)autobiografische gegevens. Het slot volgt morgen.
