Je moet er toch niet aan denken dat Nederland een districtenstelsel zou hebben, als je dit kaartje ziet.
We zouden in een complete VVD-dictatuur komen te leven. U weet wel, de partij van het grote kapitaal, de banken en de kleine overheid.
Gelukkig kan het hier niet zó ver komen, maar hoe kan het eigenlijk dat een partij als de VVD, die er van oudsher toch vooral is voor de échte, traditionele elite (ongeacht wat Henk en Ingrid wijs gemaakt is over een linkse elite), immers de veelverdieners, bankiers en het grootkapitaal, tegenwoordig de meeste stemmen trekt?
Hoe, zoals ik laatst ergens las, krijg je een gewone burger zover dat hij stemt alsof hij een bankier of ‘captain of industry’ is?
Ik kan daarvoor een paar oorzaken bedenken.
Wat die traditionele elite van Rechts wil is zo weinig mogelijk belasting betalen en zo weinig mogelijk regels hebben die toch alleen maar hun geldverdienplannetjes in de weg kunnen zitten.
Eén van de mantra’s van Rechts in diverse landen is dan ook die van de eerder genoemde kleine overheid, die zich met zo weinig mogelijk bemoeit.
De gewone burger kan daarentegen veel nut hebben van een in elk geval voldoende sterke overheid (ervan uitgaande dat we het over een fatsoenlijke rechtsstaat hebben en niet over een dictatuur), in de vorm van beschermende wet- en regelgeving tegen keihard kapitalisme, een sociaal vangnet en voldoende algemene voorzieningen van goede kwaliteit.
Hoe krijg je die burger dan toch zover dat die zich tegen een krachtige overheid keert?
Welnu, ten eerste door wantrouwen ten opzichte van die overheid op te wekken, ‘waar veel teveel ambtenaren werken’, ‘die bureaucratisch is’, ‘de kleine ondernemer dwars zit’ en daarom ‘de economie afremt’.
En hoe krijg je steun voor belastingverlagingen? Althans, steun van ook anderen dan die altijd al aanwezige groep van extreem kortzichtige egoïsten, die bij voorbaat al niet bereid zijn ook maar iets af te staan anders dan onder dwang?
Dat doe je door de solidariteit onder de bevolking te breken. Als er onderling wantrouwen en afgunst in de plaats van solidariteit komen, zal het maatschappelijk draagvlak voor allerlei sociale voorzieningen en gemeenschappelijke instellingen snel minder worden en dat biedt mogelijkheden om die in rap tempo af te breken. Waarmee de lasten voor veelverdieners en het grootkapitaal, die die voorzieningen toch niet nodig hebben, een stuk minder worden.
Dus zorg je er bijvoorbeeld voor dat men het gevoel krijgt dat er veel teveel geld zomaar aan mensen wordt gegeven, dat dat allemaal nog wel minder kan (‘die mensen hebben drie uitkeringen in één gezin!’) en wek je de indruk dat mensen in de bijstand een luizenleventje kunnen leiden van die 650 euro in de maand (voor een alleenstaande).
De onsmakelijkere vormen van Rechts proberen die solidariteit bovendien ook nog eens op te breken langs de lijnen van duidelijk herkenbare bevolkingsgroepen. Dat kunnen etnische of geografische lijnen zijn. In voormalig Joegoslavië is er (onder andere) op die manier een burgeroorlog ontstaan.
Een hieraan gerelateerd gevoel dat bij sommige stemmers voor Rechts wellicht nog meespeelt is dat die zich liever associëren met een partij van ‘succesvollen, rijken en winnaars’, ook al is men dat zelf niet. Thatcher, ook zo’n massaal door het volk gekozen rechts politicus, maakte in de jaren zeventig op die manier trotse huiseigenaren van voormalige kleine huurders, die echter jaren later de zure vruchten hiervan plukten in de vorm van verwaarloosde huizen, omdat ze het onderhoud ervan zelf niet konden bekostigen.
Een gunstig resultaat van dit alles voor de tradionele, rechtse elite is natuurlijk uiteindelijk het klassieke verdeel-en-heerseffect, waarmee de macht van vakbonden en maatschappelijke organisaties gebroken kan worden, wat zowel in de Verenigde Staten als Groot-Brittannië dan ook effectief gebeurd is (alhoewel, het moet gezegd, de vakbonden daar voorheen wel een ongezonde hoeveelheid macht hadden gekregen en daarmee hun eigen industrie daadwerkelijk grote schade hebben toegebracht).
Rechts heeft hiermee dus een heel cynische, doch effectieve strategie gevonden. Zij hoeven alleen maar angst te zaaien, wantrouwen te wekken en onderlinge solidariteit af te breken. Immers, als je de overheid en elkaar niet vertrouwt is ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ inderdaad de meest voor de hand liggende strategie.
Aan Links de veel moeilijkere taak om dat verloren vertrouwen en die verloren solidariteit steeds opnieuw weer op proberen te bouwen.
Misschien zijn er vandaag nét genoeg mensen die dat weer willen proberen om in elk geval de totale afbraak door Rechts te kunnen blokkeren.
Solidariteit staat tegenwoordig gelijk aan vloeken in de kerk. Sinds profeet Pim is vermoord door de linkse Volkert heeft Matje Herben gewoon de schuld geschoven op alle linksen. Alsof de linksen met een doorgeschoten fanatiekeling blij was. Daarna werd Theo van Gogh vermoord door een moslim, dus het was koren op de molen van rechts. De schuld die we hebben dat is links, de moorden op Pim en Theo dat is ook van linkse zijde. Gehersenspoeld door deze berichten zijn Henk en Ingrid in het rode gevaar gaan geloven. Cohen was een van de beste burgemeesters die Amsterdam heeft gehad, internationaal bekend en geprezen maar dat telt niet, behalve dat hij thee drinkt.