Dat verkiezingsspektakel dus. Ik was deze ronde niet echt van plan uiteen te gaan zetten wat ik op verkiezingsdag ga doen, en waarom. Zelfs oproepen om niet te gaan stemmen is eigenlijk te veel eer voor het hele electorale gebeuren. Maar er is geen ontkomen aan de reactionaire carrousel aan oproepen en stemadviezen, waardoor ook tal van mensen ter radicale linkerzijde zijn meegezogen. Dat laatste is ook niet zo gek, met meerdere vleugels van fascistische politiek in opmars onder aanvoering van Wilders en nu ook Baudet, en vrijwel de complete gevestigde politiek, Rutte voorop, in collaboratie-modus. De morele aandrang om via de stembus een ‘tegengeluid’ tegenover Wilders te zetten, een ‘breuk met het neoliberalisme’ af te dwingen, je ‘stem niet verloren te laten gaan’ is overweldigend groot. Daarmee dringt de noodzaak zich op om toch maar uiteen te zetten waarom ik toch niet meedoe en andere fronten van strijd kies. Hier gaat-ie.
Ik ga hieronder drie dingen proberen. Allereerst: mijn uitgangspunt uiteenzetten, waarom ik in het algemeen verkiezingsdeelname geen goede optie vindt. Dat is mijn principe, mijn ‘default option‘, rond verkiezingen: niet stemmen. Vervolgens geef ik aan dat er omstandigheden denkbaar zijn waarom ik van die principiële houding afwijk, waarom de ‘default option’ niet per definitie de gekozen optie hoeft te zijn. Ten slotte hoop ik aan te geven waarom de huidige situatie niet onder die uitzonderlijke omstandigheden valt, en ik me dus niet ga laten chanteren om toch maar te gaan stemmen. Zelfs niet door de fascistische dreiging, die via de stembus net zo min effectief gestopt gaat worden als via welke meegaandheid met de gevestigde orde dan ook.
Eerst: waarom is stemmen voor mij uit principe geen goed idee?
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr