Het interne controleorgaan van het IMF sabelt de Griekenland-beleid van Christine Lagarde neer en plaatst in één ruk ook nog eens grote vraagtekens bij het overleven van de euro. Over naar de orde van de dag.
Vernietigend. Een ander woord kan je niet bedenken voor de interne evalutie van het IMF die de aanpak van de eurocrisis onder de loep neemt. Het beleid van het IMF werd uitgestippeld in achterkamers ver van de Board of Governors, het orgaan waarin de lidstaten vertegenwoordigd zijn. Zelfs de IEO (The Indenpendent Evaluation Office), het controleorgaan van het IMF, slaagde er niet in om de hand te leggen op alle documenten.
Het IMF lapte ook haar laars aan de regels over schuldverlichting. De schuldeisers kregen geen haircut voorgeschoteld. Het waren namelijk vooral West-Europese banken die de schuld in handen hielden. Doordat zij in die eerste fase de dans ontsprongen zijn, bleef er in 2012 nog maar weinig ruimte over voor een afwaardering van de schulden tegenover privé-schuldeisers.
“Door zo te handelen creëerde het IMF de indruk dat een beslissing gemaakt binnen Europa aan haar werd opgedrongen”, schrijft de IEO.
Doordat een schuldverlichting niet op tafel lag, moest het IMF maar hopen dat Griekenland het zou redden met een strak besparingsbeleid en structurele hervormingen. Die hoop was gebaseerd op ‘overdreven optimistische veronderstelling’.
De IEO somt een paar onthutsende voorbeelden op. Toen bleek dat Griekenland de doelstellingen niet haalde, werd de schatting van de opbrengst van privatiseringen gewoon verviervoudigd tot 50 miljard. Dat cijfer sloeg nergens op.
Het IMF ging er ook vanuit dat elke procent besparing een economische krimp van 0,5 procent zou veroorzaken. Sommige economen gingen er toen al vanuit dat het eerder 2,5 procent zou zijn. Zij kregen gelijk en het BNP van Griekenland donderde in elkaar, waardoor de schuldgraad explodeerde. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
