Houden anarchisten niet van kunst en seks? Het lijkt er op – althans als we de woordenbrij van Nayako Sadashi moeten geloven. Zijn stompe analyse van de anarcha-feministische podcast Bloed aan de Muur lijkt er op te duiden dat het niet goed is voor zijn bloeddruk dat vrouwen ruimte durven in te nemen op het internet. De podcast lijkt voor hem de aanleiding voor een stuk over zijn des-illusie met het anarchisme. In zijn woorden draait de podcast namelijk om ”seksualiteit, arthouse ballet, dure galeries, safe spaces, cultural appropriation en validisme.” Hij vindt dat vreselijk, lijkt het. Maar volgens mij raakte vooral de laatste aflevering over accountability en grensoverschrijdend gedrag een gevoelige snaar.
Ik heb de anarchisten/feministen uit de RPM studio zelf nog niet betrapt op het spreken over arthouse ballet – noch over Pietje Bell, noch over hoe het eten van rijst beledigend is, zoals Sadashi beweert. Misschien omdat ik niet alle afleveringen beluisterd heb, misschien wel omdat de afleveringen die ik beluister vrijwillig en met veel plezier beluisterd worden.
De geluidskwaliteit kan soms wat beter, je kan horen dat het drie gepassioneerde vrouwen zijn die daarnaast ook nog iets anders met hun leven doen, en ze praten over onderwerpen die macho’s of rechtse mensen waarschijnlijk inderdaad niet welgevallig liggen.
In ieder geval zijn er dus jonge vrouwen die in hun vrije tijd niet alleen mee doen aan acties, maar ook – met eigen stem en eigen naam – hun analyses en visies op de wereld willen delen met een breder publiek. Meer burgerlijk en nep-links neoliberaal gaat het niet worden, aldus Nayako Sadashi. Het leest een beetje als “O horror! Vrouwen met hobby’s! Hier volgt mijn brain-fart”. Hij fulmineert door, om halverwege briljant te analyseren dat mensen verschillende visies op het anarchisme hebben.
Een mini-uitleg. Anarcha-feminisme lijkt op intersectioneel feminisme. Waar intersectionaliteit van bovenaf als een ‘lens’ analyseert hoe verschillende identiteiten samen kunnen komen in een persoon om een specifieke soort obstakel op te werpen dat niet reduceerbaar is tot een categorie, kijkt het anarcha-feminisme van onderaf naar de verschillende machtsstructuren die deze obstakels opgeworpen hebben. Voor de anarchist in anarcha-feminist draait het om zelfdeterminatie en positieve vrijheid: de vrijheid om dingen te doen. Voor de feminist in anarcha-feminst draait het om het erkennen dat niet ieder individu op dezelfde manier behandeld wordt.
Een broodnodige toevoeging dus aan het huidige anarchistische – wat zeg ik – linkse landschap. Daarom podcastmakers: blijf zo doorgaan! Hoe meer fulminerende mannen hoe beter jullie werk. En ondertussen; geniet van de seks, de dates, de analyses over validisme (voor mij was dat een heel leerzame aflevering), en de liedjes over mannen die het zwaar hebben. N.S.: “Maar net zo goed duid je mij niet. Ik ben niet te duiden. Ik ben meer dan een woord en minder tegelijk.” Annelies: “Ja, het is waar, ook mannen hebben het zwaar”.
