Voetbal op Krapuul – II

Vervolg op Deel I

Fast Forward 2010:

Ik had inmiddels mijn interesse in sport grotendeels verloren. De Tour volgde ik nog wel, maar na al die dopingschandalen kon ik daarbij het idee naar een volkomen fake-toestand te kijken niet meer van me afzetten. Ik had mijn afgelopen winter overleden (platonische) vriendin Judy uit de VS (morgen zou ze 54 geworden zijn) jaren geleden eens gemaild dat Lance Armstrong inderdaad gewonnen had, waar het het beste dopingprogramma betrof. En ze had me, jaren later, gelijk moeten geven. Arme, optimistische Judy. Ondanks al haar, en regelmatig ook echt voldoend cynische, intelligentie, geloofde ze soms toch in dit soort successen.

Niet dat ik niet naïef ben, hoor. Verre van dat. Maar ja, als je op je vijftigste nog steeds naïef bent is er niks meer aan te verhelpen, neem ik aan. Vandaar ook misschien dat ik gewoon maar niet meer anoniem ben. Naïef betekent overigens nog niet dat je niet weerbaar bent. Alleen maar dat je die weerbaarheid vaker zult moeten gebruiken.

Maar de zomer van 2010 bracht ik dus door in de Verenigde Staten bij mijn vriendin aldaar, die ik via diezelfde Judy had leren kennen. En het is die zomer geweest dat ik echt volkomen van mijn nationalistische gevoelens afgeholpen ben waar het sportevenementen betreft.

Dat weekend waren we bij vrienden van mijn vriendin, die een prachtig grote flatscreen hadden waarop we de finale Spanje – Nederland van het WK 2010 zouden bekijken. Wat een deceptie werd het. Men was zo beleefd een heel groot deel van de wedstrijd met mij uit te zitten. Dat is leuk aan Amerikanen hoor. Vaak sneren wij hier over hun oppervlakkigheid, en hun zogenaamde fake beleefdheid, maar hier krijg je die beleefdheid zelfs soms niet eens. En beleefdheid is ook vriendelijkheid. Het is toch aardig, hoe je het ook wendt of keert.

Maar ten eerste speelde het Nederlands elftal dus ineens het meest afgrijselijke, defensieve, destructieve voetbal dat ik sinds lange tijd gezien had, terwijl Spanje daarentegen briljant aanviel. En toen kwam de karatetrap van Nigel de Jong. Vanaf dat moment was ik voor Spanje. Gelukkig won Spanje ook. Zelfs mijn broer was daar blij mee geweest, hoorde ik toen ik hem later belde. Hij vond dat Nigel de Jong voor altijd uit het Nederlands elftal verbannen moest worden en dat vond ik ook. Maar die psychopaat staat nu wel degelijk weer opgesteld zag ik.

Die nazomer ontdekte ik Krapuul.

Wordt vervolgd