Nog niet zo heel lang geleden vroeg ik aan een gelovige of het mogelijk was het geloof op te geven. “Nee”, was het antwoord, “ik zal nooit mijn geloof opgeven. Dat kan ik niet”. Diegene, aan wie ik ’t vroeg, was géén moslim, maar een christen, die steun vond in ’t geloof. Ik kan me voorstellen, dat veel gelovigen deze instelling hebben; een geloof kan niet afgezworen worden door druk van buitenaf. ’t Is geen oude, versleten jas die bij het vuilnis gegooid kan worden. Dat is één. Dan zijn er tokkie-partijen, die vinden, dat er in Nederland uitsluitend Nederlands gesproken moet worden. Dat is twee. En als mensen niet hun geloof, hun taal, hun gewoonten willen afleren, dan dienen ze maar te vertrekken. Dat is drie.
Er bestaat ’n land, dat als gidsland voor de drie bovengenoemde waanvoorstellingen kan fungeren: Bhutan. Ooit nodigde Bhutan Nepalezen uit als gastarbeider. Met tienduizenden kwamen de Nepalezen. Die Nepalezen kregen kinderen, waardoor hun bevolking groeide. Omdat Bhutan bang was, dat de Nepalezen zelfbeschikkingsrechten kregen, werden ze gedwongen hun godsdienst, taal en gebruiken af te zweren. Zoiets als Nederland nu wil. Anders dan Nederland heeft de overheid van Bhutan hardhandig ingegrepen, waardoor er duizenden en duizenden mensen op de vlucht sloegen – hun bezittingen werden ingenomen door de inwoners van Bhutan. En toen was er opeens weer een nieuw vluchtelingenkamp bijgekomen.
Zehn Jahre später taucht der Filmemacher für ARTE ein in die Welt des Flüchtlingscamps von Beldangi, in Nepal. Er begleitet Dhan, dessen Frau Wangchuck und ihre Töchter Shreejana und Sandhia, eine bhutanesische Flüchtlingsfamilie, bei ihrer Umsiedlung in die USA.
(Hier is de documentaire te zien – zowel Duitstalig als Franstalig.)
Wie weet, stemmen veel relatief arme mensen in Nederland op de VVD, in de hoop, zelf ooit nog eens rijk te worden. Ik woon in een stad, waar de plaatselijke weekkrant de zorg over de arme stadsgenoten uitspreekt. Desondanks behoort Nederland tot de rijkste landen ter wereld. Ondanks dat immigratie ook Nederland welvaart heeft gebracht, zie het artikel van collega-scribent Sjaak Scheele, is de tendens om zo weinig mogelijk vluchtelingen op te nemen. In de regio, daar kunnen vluchtelingen opgevangen worden en dan wil Nederland nog wel ’n grijpstuiver bijdragen. Maar dan moet ’t ook niet veel gekker worden. Hoe ’n vluchtelingenkamp eruit ziet, is hieronder te zien. Het speciale aan deze documentaire is, dat de bewoners zelf gefilmd hebben.
Nur wenige Wochen, nachdem das Lager von Kawergosk eingerichtet worden war, kommt Pierre Schoeller in diese Alleen von Zelten, wo der Schlamm unter den Füssen quillt und der Wind an den Planen reißt. Der Filmemacher sollte keine Fiktion drehen, sondern einen Dokumentarfilm – übrigens sein erster – über den Alltag der kurdischen Flüchtlinge, die aus Syrien gekommen sind. Der Filmregisseur Pierre Schoeller hat den Weg des Realismus gewählt: Indem er einige Flüchtlinge bat, selbst ihre alltäglichen, ganz persönlichen Lebensumstände zu filmen. Männer, Frauen und Kinder, die gegen ihren Willen zu Vagabunden der Geschichte wurden.
(Hier is de documentaire te zien)
Tsjaad, vast en zeker niet zo’n rijk land als Nederland. Een documentaire over het vluchtelingenkamp Breidjing in het oosten, waar 40.000 vluchtelingen uit de regio van Darfur verblijven.
Sie fand eine Schule, die bestreikt wird, ein Krankenhaus, eine Frau als Maurerin, junge Leute mit ungewisser Zukunft – Menschen, die entwurzelt sind und arm, die darum bemüht sind, ihre Würde trotz alledem zu wahren. In den sieben Tagen im Camp gelang der Cineastin ein beeindruckender Film über den Alltag und die Träume der Menschen auf der Flucht.
(Hier is de documentaire te zien)
En natuurlijk Palestijnen die gevlucht zijn en in vluchtelingenkampen terecht zijn gekomen. Dit is één van die kampen in Libanon.
Dort traf sie junge Palästinenser, deren Familien bereits seit zwei Generationen wie in einem Gefängnis leben: Kaum Aussichten auf eine Arbeit im Libanon, kaum eine Möglichkeit das Lager und das Land in Richtung einer besseren Zukunft zu verlassen – erstens, weil sie keinen Reisepass ausgestellt bekommen und zweitens, weil ihre Väter und Großväter noch immer davon träumen, eines Tages in ihre alte Heimat zurückkehren zu können. Über ihr Leben sagen diese jungen Leute: “Unsere Vergangenheit ist eine Tragödie, unsere Gegenwart ein Martyrium, glücklicherweise haben wir keine Zukunft.”
(Hier is de documentaire te zien)
Vluchtelingen komen overal voor op de wereld. Zelfs Nederland kent 559 vluchtelingen. Wat de oorzaak is, dat weet ik niet, maar ik neem aan, dat de informatie klopt. Duitsland heeft er 932, wat procentueel minder is dan de vluchtelingen uit Nederland.
Hier zijn de data daarover te vinden. En voor wie de data van de UNHCR wil lezen, kan hier terecht.
