Deniza Miftari (21) gaf op maandag 27 februari een sterke speech tijdens de actie voor het kabinet Francken tegen de verplaatsing van vluchtelingen naar de andere kant van het land, terwijl die net een netwerk hebben opgebouwd. Deniza en haar familie vluchtten 18 jaar geleden naar België vanuit Kosovo. In een sterke getuigenis vertelt zij welke impact vluchten heeft gehad op haar familie. Lees de volledige tekst hier.
Ik ben Deniza Miftari en ben 21 jaar oud. Op papier ben ik een Belg. In mijn vroegste herinneringen ben ik een Kosovaarse vluchteling. 18 jaar geleden was ik één van die angstige gezichten op het nieuws in de armen van mijn vermoeide vader. Mijn ouders legden toen, net als veel mensen vandaag, de langste weg van hun leven af, zowel fysiek, mentaal als emotioneel.
De plaats waar zij opgroeiden was niet meer veilig voor ons en beloofde niet de toekomst die zij voor ons voor ogen hadden. Ze werden hun huis uit gejaagd en ontsnapten aan de martelingen, vernederingen, mishandelingen en gruwelmoorden waar vandaag de dag, mijn land de gevolgen nog altijd van draagt.
Amper anderhalf uur nadat wij de grens over waren gestoken, en nadat papa 2 uur vastzat bij de Servische politie omdat hij hen, als activist, bekend voorkwam en ze hem wilden vermoorden, sloten de grenzen en iedereen die daarbinnen vastzat, ging de nachtmerrie beleven waar wij zelfs geen beeld van kunnen vormen.
