Mijn eerste Grote Liefde vertelde als goed feministe deze daverende grap:
V: Wat is het verschil tussen een gezin en een woongroep?
A: In het gezin kookt de vrouw witte rijst, in de woongroep kookt de vrouw bruine rijst
Jarenlang heb ik mij verzet tegen die bruine rijst, het smaakt naar niets, het duurt uren voordat het gaar is en dan is het nog niks: je kauwt je een ongeluk op iets wat niet gaar is. O o o wat is het goed voor de spijsvertering, maar weet u – ik zit niet op een laxeermiddel te wachten bij het eten, daar ben ik een rare in misschien.
“Ja, je moet het in een hooikist gaar laten worden, heb je geen omkijken naar.”
Mooi. Misschien kan ik de boer waar ik domicilie bij heb om wat hooi vragen, of nog beter: doe het zelf, maak hooi van zelfgemaaid gras uit de tuin met het gazon dat altijd maar verwilderen wil. Maar ik vind het hoe dan ook een geitebreierige bezigheid. Ik ga niet ’s ochtends alvast voor de koffie (die zal wel van eikeltjes of cichorei moeten zijn dan) alvast bruine rijst klaarmaken voor het avondeten dat waarschijnlijk toch niet te eten zal zijn.
Maar waar is de vervloekte bruine rijst van weleer? Diverse supermarkten hebben mij tot nu toe alleen maar als bruine rijst vermomde witte rijst gesleten. Nou en, wat is het probleem, hoor ik u vragen. Ik kom misschien bij de verkeerde supers, maar wat voor mij al tientallen jaren standaard is, een zak Surinaamse rijst van de Silvo, zie ik plotseling nergens meer in de schappen. Ja, als vijfkilozak. Afgezien van het feit dat het al niet te tillen is in combinatie met andere boodschappen: waar laat je dit zonder knaagdieren tot bezoek uit te nodigen? Dus voel ik mij om de leverbare hoeveelheden gedwongen tot de bruine rijst. Die naar niets smaakt, die zelfs lijkt te slinken tijdens het koken in plaats van wat men zou verwachten.
Ik moet het even kwijt, terwijl ik dit tik kom ik al tot bedaren. Wij hebben net de meestbedorven maaltijd in tijden achter de rug dankzij plotseling opgedoken “ouderwetse” bruine rijst van de Ekoplaza (die ook al een tijd geen aanvoer had). Ik heb de aanwijzingen op het pak getrouw gevolgd: twee keer zoveel water als rijst, drie kwartier koken.
Na die drie kwartier lag er nog een forse laag water op de rijst. Vloekend en zuchtend heb ik de vlamverdeler eronderuit gehaald, misschien hoorde die er niet bij. Inderdaad, het water was na een kwartier weg.
Het resultaat was evenwel dat het wel leek of de rijst geslonken was – het was een eenpersoonsportie voor twee geworden. Verder was hij nog steeds hard en heel zout, in tegenstelling tot het water was het zout dus wel opgenomen. Niet te vreten, zoals het eigenlijk hoort.
Ik denk dat ik voor rijst naar de toko moet in het vervolg (dit is mijn conclusie nu ik enigszins over mijn ergernis heen ben) en dan rijst voor een normale nasi putih, niks woongroepengedoe, zoek het maar uit, die tijd of die kans is voorbij.
Maar als er iemand tips heeft hoe je die bruine korrels op een beschaafde manier gaar krijgt en ook nog ergens naar kunt laten smaken, ik houd mij aanbevolen. Voor die tips is deze rubriek er tenslotte.
Tipje voor bruine rijst : S’morgens aan de kook brengen en zodra het gekookt heeft , of de pan in bed tussen de dekens zetten of rijst en water in een goede roestvrijstale termos gieten , sávonds gegarandeerd wél gaar .. zonder hoge gas kosten ( werkt als een “stadse hooikist ” )
@1
Dank… hoef ik de boer niet lief aan te kijken (al is hij aardig genoeg)
Ja ik ga ’s morgens rijst koken. Ben al blij als ik een bak koffie en een peuk door me keel krijg.
5 kilo zak zonder knaagdieren: zak ophangen.
Bruine rijst koken: Rijst in de pan, water tot drie vingers erboven. Aan de kook brengen, wanneer het kookt: vuur zacht. Is het waterniveau gedaald tot de rijst: vlamverdeler. De rijst niet roeren! alleen een klein gaatje in het midden maken, om af en toe te kijken of het water weg is.
Probeer eens Tarly.
Is wel geen rijst, maar zeker een smakelijk alternatief, snel klaar en rijk aan voedingsvezels.