Om eerlijk te zijn: ik walg al van hun vignet met het zielige kale beertje. En je moet geld geven “in de strijd tegen kinderkanker”.
Strijd, die voer je tegen ziekten. Niet tegen wie vermoedelijk de veroorzakers zijn. Ik denk aan mijn huisgenote van jaren her, die leukemie kreeg – zeer toevallig als je naast een gelijkrichterstation van de tram woont.
“De strijd tegen kinderkanker”. Ik ben bang dat er vivisectie aan te pas komt, en ik weet wat de gemiddelde nieuwsconsument dan gaat jammeren. Mensen gaan boven dieren. Het merkwaardige is dat de minderwaardigheid van deze dieren niet telt als het om eventuele “resultaten” van “onderzoek” dat vivisectie met zich meebrengt gaat. Dan zijn de minderwaardigen plotseling heel goed vergelijkbaar met mensen. Punt een waarom ik mij niet laat verleiden door het kalende beertje.
Het andere is eenvoudigweg dat “strijd tegen” de een of andere ziekte neerkomt op sponsoring van onderzoek, vivisectie of niet. Denkt u echt dat ik de zakken van medisch specialisten (onder leiding van de onvermijdelijke Frank de Grave) verder ga spekken?
Maar goed, dit alles zou ik niet opgeschreven hebben als KIKA niet de extra slechte smaak had een viswedstrijd te organiseren “voor het goede doel”. Niet zomaar op vissen, maar op roofvissen. Dat klinkt als een nobele bezigheid, niet? Roven is een slechte zaak. Vissen voor KIKA is goed. KIKA schrapt boze reacties op de bijbehorende facebookpagina waarop een snoek u aankijkt.
Tja, geen man, geen vrouw, geen vis en geen cent zou ik zeggen.
Meer over “de strijd tegen” kanker en de bijbehorende censuur.
Al dit soort acties horen niet thuis in een fatsoenlijke wereld.
Op straat geef ik wel geld aan de meeste rammelende bussen, het Leger des Heils negeer ik bijvoorbeeld, maar ik maak altijd een praatje met de collectanten, waarin ik vraag of zij niet net als ik vinden dat de Overheid dergelijke zorg hoort te organiseren. Vaak valt de mond open van deze nimmer bedachte mogelijkheid.