Vijfhonderd en vier kinderen zijn in de vijftig dagen durende moordpartij van Israël in het Gaza-getto omgebracht. Boven een paar van de namen van de kinderen die vermoord zijn omdat de Israëlische leiders dat historisch noodzakelijk vonden.
Vermoord door het leger met ‘de hoogste ethische standaarden ter wereld’ volgens een genocide-liefhebber genaamd Leon de Winter.
Vermoord door één van de machtigste legers ter wereld, mede uitgerust en gefinancierd door zowel de Europese Unie als de VS en niet te vergeten talloze bedrijven welke profiteren van de misdadige politiek van Israël, in een orgie van geweld die door Esther Voet van het CIDI als niet buitensporig‘ is betiteld en waarin het zo zijn best deed het aantal onschuldige slachtoffers te beperken volgens gekken als Andries Knevel en Ronny Naftaniel. Mijn God, wat moet er in vredesnaam gebeuren voordat die lui eindelijk eens een keer afstand nemen van hun moorddadige vrienden? Als er de volgende keer zeshonderd kinderen zijn omgebracht? Of zesduizend? Of zestigduizend of misschien wel zes miljoen?
En ja…ik ben me heel goed bewust van de betekenis van dat laatste getal. Maar laat de nazi’s van vandaag die zich thans Zionisten noemen of prat gaan op hun vriend zijn van Israël‘ en janken over ‘jodenhaters’ en ‘antisemitisme’ (Wie zijn hier eigenlijk de antisemieten? Degenen die Israël terecht bekritiseren en veroordelen of de hardnekkige dwazen zonder moraal en geweten ‘die het door dik en dun steunen, bagatelliseren en goedpraten onderwijl de rest van de wereld voorliegend?) maar verrekken.
Laat de Bartjes-ikbeneenjoodjankert-Schut (‘hi, hi, ze mikken nou eenmaal beter’) en de Niemöllertjes die vrijwel dagelijks krijsten om bloed en hoopten op een ‘verschrikkelijke wraak’ de bijgaande lijst maar uitprinten, aan de muur boven hun bed hangen en erop klaarkomen. Want ze hebben hun zin gekregen met een wraakoefening waarbij elk woord hopeloos tekort schiet om de gruwelijkheid ervan te beschrijven. Vijfhonderdviervoudig hun zin. Maar met het vijfhonderdviervoudig hun zin krijgen hebben ze ook vijfhonderviervoudig de morele medeplichtigheid aan moord op kinderen op zich geladen.
Hebben we het nog niet eens gehad over de vrouwen, de zieken, de invaliden, de bejaarden, de hulpverleners….
Onder de tien grote al heel oude joodse vuistregels voor leven staat heel opvallend het strikte verbod om te doden. Zelfs bij zelfverdediging in uiterste nood is dat verbod joden meestal dierbaar. Ook In het zionistisch denken reageert men inderdaad heel zorgvuldig als het om dood van eigen landgenoten gaat. Verbaasd moet je contsteren dat ze als het over leven van anderen gaat, in wilde machtige zogenaamde zelfverdediging overreagerend heel wat slordiger met die eigen vuistregel omspringen!