Het verbaast mij hoe naar niets smakende of onsmakelijke eet- of drinkspullen uit de VS enorme successen buiten eigen land zijn. Ze worden er soms door een georganiseerd semi-monopolie ingerost: peperdure koffie die je coffee moet noemen, alsof ze dat woord niet van “ons” hebben, met een cookie (idem). Platgeslagen stukken dood rund die naar niets smaken en waar ook peper en zout niets aan goedmaken – niet aan te slepen, en dat ten koste van de biosfeer of het klimaat. Om de dieren nog niet eens te noemen.
Maar het smerigste is volgens mij zo’n rond deegding met een gat er in. Ik heb er een keer een te eten gekregen en had de hele dag, en nog daarna, het gevoel drie zakjes patat op te hebben – van die slecht uitgelekte overvette en oververhitte patat zoals je die volgens mij alleen in Nederland kunt kopen.
Die deegdingen heten donut, hetgeen je uitspreekt alsof er doughnut staat, op zijn echt-Engels.
In het Nederlands, waar Engels de taal is van de Verenigde Staten, of zoals men fijnzinnig pleegt te zeggen, “Amerika”, heet het boek van Kate Raworth Donuteconomie.
Zoals u aan de afbeelding kunt zien is het in het originele Engels Doughnut economics.
Ben ik nu de enige aan wie de titel tegenstaat, omdat ik aan die vieze vettigheid denk, iets wat niet nastrevenswaardig is? Raworth heeft het hart op de juiste plaats, dat heb ik in verband met het boek wel vernomen en begrepen.
Het boek wordt van harte aanbevolen door de partij waarvan ik nog steeds mijn lidmaatschap niet heb opgezegd – had andere zorgen dezer dagen. En door George Monbiot, evenals de pil van Piketty.
Monbiot dook gisteravond op in het programma Frankie Boyle’s New World Order, dat als cabaretesk wordt bedoeld maar ook een sterke kritische ondertoon heeft – of misschien is het niet eens een ondertoon. Een van de gasten in dit halfuurtje op BBC2 was George Monbiot.
Monbiot was bloedernstig, zoals hij in het algemeen is. We staan op het punt van algehele klimaatinstorting, we zullen pas weten dat / of het zover is als het zover is. En dat kan over tien jaar zijn, maar ook vanochtend. En wat te doen? Tevreden zijn met “matige groei”? ook “matige groei” komt neer op verdubbeling in enkele decennia, en er is geen ecologisch draagvlak voor, punt. reden tot paniek!
Het systeem moet in het hart geraakt worden, het kapitalisme moet verslagen. Daar komt het op neer. Nooit was dit meer aan de orde van de dag sinds de dagen van de opkomst van het systeem, zonder dat we zicht hebben op wie de doodgravers ervan zijn, en wat er na komt. Zijn het de jongeren die op allerlei plaatsen ter wereld de straat op gaan: “System change, not climate change”? Waarschijnlijk wel.
Lieve jongeren, jullie ontmoeten zoveel tegenstand, jullie vechten tegen de grootste machten van deze aarde. Alle broodnodige succes van de wereld toegewenst – jullie zijn trouwens niet alleen jongeren, des te beter.
@GeorgeMonbiot I clipped this this morning ready to share then saw your tweet. Do you want it? pic.twitter.com/vxdNmrky1I
— David Stubbins (@ElStubio) 12 april 2019
Monbiot kreeg een daverend applaus, van de zaal en van medepanelleden. Boyle: we preken hier graag de revolutie hoor.
is dit nu repressieve tolerantie van de Tory Broadcasting Corporation?
Of staan we echt op een keerpunt? Het is nodig, daar niet van, maar dat was het al jaren geleden in feite.
In 1972 liet Roel van Duijn een Panies dagboek het licht zien. Paniek is al tientallen jaren aan de orde. Dit zal als tegenargument dienen voor de apologeten van het systeem en voor hen die het met hun rijkdom zullen doorstaan.
