We kunnen er niet omheen. De verandering van de samenleving. Het is een politieke uitspraak, waarin de praktijk tekort schiet. In tegenstelling tot wat we zeggen, zitten wij Hollandse mensen ‘gebakken’ aan wat we kennen. Het onbekende jaagt angst aan. Wie is opgegroeid met het Sinterklaasfeest heeft daar vaak goede herinneringen aan. Ze zijn meestal vrolijk gekleurd, herinneringen, vooral omdat het met onze kindertijd te maken heeft, toen zorg iets was wat je ouders deden.
Toen kwamen er gastarbeiders naar ons land. Eerst Italianen en Spanjaarden daarna Turken en Marokkanen. Zij ‘gedroegen’ zich zoals de bestaande samenleving dat van hen verwachtte. Maar velen van hen bleven en de 2e en 3e generatie vertikte het om het knechtschap van hun ouders na te volgen. Hun voorbeeld werd gevolgd door de inwoners van onze voormalige koloniën. De blanke ‘Hollander’ zag het met lede ogen aan. De heersende klasse wankelde.
We deden en doen er nog van alles aan om de allochtoon’ onder de duim te houden. Media en Overheid. We houden vast aan het onderscheid en benadrukken dat door berichten van slecht gedrag en onaangepastheid. Hier ligt de kern, beste mensen, van het Zwarte Pietendebat. Hierin ligt de kracht van de PVV. De autochtoon is tolerant zolang dat op zijn voorwaarden gaat. Verliezen van macht tast ons gevoel van veiligheid aan. In dat tijdperk zijn we beland.
Het helpt niet dat juist nu goede leiding ontbreekt. Politici moeten voortrekkers zijn van het veranderende tijdperk. Onderwijs moet gericht op het realisme van de toekomst. Dat gebeurt niet. In plaats daarvan moet de burger maar zelf zijn standpunt bepalen. Nu kleeft er zoveel ‘stront aan de knikker’ dat die niet meer in het potje past. Wat rest zijn de laatste woorden van de Prins van Oranje ‘ Heer .. Hebt meelij met mij en met mijn arme volk.’
