Sinds 1967 gedenk ik het sluiten van Radio London (“The Big L”) om drie uur ’s middags (Engeland had in die dagen dezelfde tijd als Nederland).
Ja, het is lang geleden dat De Muziek om zeep werd gebracht. Caroline bleef nog in de lucht, maar deed toen zozeer aan payola voor vaak onverdraaglijke geluiden dat het, behalve na middernacht, eigenlijk geen alternatief meer was.
Maar we – ook mijn generatie/jaargangen hebben andere zorgen. In de eerste plaats onszelf. Van teveel leeftijdgenoten hoor ik dat ze ziek zijn, te vaak ook nog de Grote K., ikzelf incluis. (Het gaat wel, hoor, dank u, het opkrabbelen gaat traag).
En dan hebben we de zorg om het leven van iedereen. Eigenlijk daagde het besef al eind jaren zestig. We weten wie er baat bij hadden het uit het zicht te houden. Nu nog uit het zicht te werken door over een handvol asielzoekers een kabinetscrisis uit te lokken om het fascisme ruim baan te geven.
Zo, die ben ik kwijt. Dus toch de veertiende augustus even voor drieën.
Eerst de Tremeloes, de laatste nr.1 van London (gecombineerd met Heroes and villains en later nog er bij gesmokkeld het exclusieve We love you van de Stones).
Even the bad times are good
En dan onverbrekelijk verbonden met datum en tijd: de BBC draaide het niet want drugs, en dus was het een soort strijdlied op London en het laatste nummer dat ten gehore werd gebracht.
A day in the life
– Uitgelichte afbeelding: By http://www.g4nsj.co.uk/pirate.shtml, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=4295636
