“Er is hier gewoon geen werk”, zegt Hannah, een dertigjarige vrouw uit Goes. Ze heeft sinds drie jaar een bijstandsuitkering. “Ik krijg regelmatig mails van de gemeente met vacatures uit de omgeving. Op het eerste gezicht lijkt het alsof er nu net zoveel werk is als een tijd geleden. Maar eerst stonden er alleen vacatures uit Goes en omstreken in de mails, en nu zijn het de vacatures van de hele provincie Zeeland. Als je geen auto hebt, dan is er vanwege de afstand bijna geen baan geschikt voor je. Maar de klantmanagers doen alsof er niets aan de hand is.”
“Mijn klantmanager ontwijkt mijn vragen over kansen op betaald werk. Ze blijft erop hameren dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is dat ik uit de bijstand kom. Ze blijft herhalen dat ik maar beter naar werk moet zoeken. Ze benadrukt steeds opnieuw dat de gemeente alleen maar ondersteunt, en dat ik zelf niet achterover mag gaan leunen. Dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd van haar. Ik denk dat het op het moment helemaal geen zin heeft, dat solliciteren. Ik word toch niet aangenomen. Ik sta er heel negatief in. Misschien zou ik wat positiever moeten zijn, maar dat lukt me niet. En van dat gepraat over eigen verantwoordelijkheid word ik ook echt niet optimistischer. Hoe kan het mijn verantwoordelijkheid zijn, als er gewoon niet genoeg banen zijn?”
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via: Doorbraak
