Soms, of misschien zelfs steeds vaker, zie je jaren van te voren dingen aankomen. Vandaag kwam tijdens mijn tweede kop koffie de volgende tweet voorbij:
Tipgever: 'Onvrede over tegenprestatie bijstand bij PostNL Delft. Het is een strafkamp.' http://t.co/HKQkjeJ21U pic.twitter.com/kR2FQF4jtl
— Pointer (KRO-NCRV) (@pointer_kroncrv) September 10, 2015
Twee jaar geleden schreef ik het volgende stuk. In verband met gedateerde links, heb ik deze tekst iets aangepast voor de leesbaarheid.
Uitzendbureau Klijnsma en de stoklopers van de werkverschaffing
Johan rijdt voor PostNL in een wit busje vol pakketjes. Hij is zelfstandig ondernemer en verdient een euro per pakje dat hij aflevert. Neemt hij het pakje weer mee terug naar PostNL, dan krijgt hij helemaal niets. Hij moet het pakje de volgende dag alsnog bezorgen. Gratis. Johan rijdt in een wijk waar veel mensen overdag werken.
Johan is zelfstandig ondernemer met één klant. Eigenlijk mag dat niet, omdat de fiscus het als een verborgen dienstverband ziet waarbij de werkgever het betalen van premies en volksverzekeringen ontduikt.
Voor het noodlijdende PostNL, waar oud-premier en oud-vakbondsvoorzitter Wim Kok lange tijd in de Raad van Commissarissen zitting had, werd echter een uitzondering gemaakt. Veel postbodes moesten het veld ruimen. Ze konden nog wel blijven werken voor PostNL, maar dan moesten ze zich maar als eenmanszaak bij de Kamer van Koophandel laten inschrijven. Geen salaris meer, maar loon naar prestatie. En de prestatie werd bepaald door het aantal pakjes dat PostNL liet rondbrengen. Handig, want zo bleef PostNL aan pakjes rondbrengen verdienen en werd het ondernemersrisico op Johan afgewenteld. En voor concurrenten werken mocht uiteraard niet. Echt sociaal, echt PvdA.
Maar het gaat nog steeds niet goed met PostNL. Het bedrijf is zoveel kwijt aan dure PvdA commissarissen dat de PvdA weer eens iets terug moest doen.
Wat het precies gaat worden is nog niet zeker, maar als het meezit kan PostNL straks gebruik maken van gratis arbeid van mensen in de bijstand. Mensen van wie de maatschappij een tegenprestatie mag verwachten. De maatschappij staat in dit geval voor de aandeelhouders van PostNL en andere bedrijven waar politici na hun politieke carrière goed betaalde commissariaten krijgen en ten gunste van deze bedrijven bij hun in de politiek actieve partijgenoten lobbyen.
Het doet allemaal denken aan de werkverschaffing uit de crisisjaren in 1930-1940 waarin werklozen nuttige werkzaamheden kregen te verrichten. Uit Wikipedia:
Werklozen die weigerden of zij die het werk niet konden volhouden, kregen geen steun en waren aangewezen op de armenzorg, wat in die dagen als een blamage werd gezien. Veel werkverschaffingsprojecten werden uitgevoerd onder leiding van de Nederlandse Heidemaatschappij (de Heidemij). De overheid bepaalde de projecten, de werktijden en de lonen, de Heidemij hield toezicht op de arbeiders. Heidemij-medewerkers gaven orders, hielden iedereen in de gaten, betaalden het loon uit en hielden contact met de overheid. Toezichthouders van de Heidemij werden door de arbeiders ‘stoklopers’ genoemd. De naam verwijst naar de stok die opzichters en uitvoerders vroeger bij zich droegen. Zo’n stok had een vaste lengte en werd in de turfwinning gebruikt om de hoeveelheid geproduceerde turf vast te stellen. Hoewel het opmeten bij de Heidemij allang niet meer met een meetstok werd gedaan, bleef de term bestaan en werd het woord nog gebruikt om een opzichter c.q. uitvoerder aan te duiden. Onenigheid met een stokloper kon snel leiden tot ontslag. De arbeiders protesteerden dan ook niet, want ontslag betekende armenzorg.
Wie zijn geschiedenis niet kent, is gedoemd haar te herhalen.
Geen zin in de werkverschaffing bij PostNL? Geen zorgen. Ik weet ineens een heleboel vluchtelingen die dolgraag voor een uitkering van 950 ballen per maand pakjes willen rondbrengen.
(Origineel artikel)
(Wat relevante info over werkverschaffing)
