zondag 16 juni 2013
De confrontatie in Turkije groeit naar een volgend hoogtepunt. Nadat gisteravond de oproerpolitie gewelddadig het Taksim-plein en het Gezi-park ontruimde, begonnen demonstraties en straatgevechten in omliggende straten.
Die duurden 24 uur later nog steeds voort, en berichten wijzen geenszins op een spoedig einde. Ook in andere steden woedt de strijd volop. Vakbonden hebben intussen voor morgen een dag van protest en stakingsactie tegen de onderdrukking aangekondigd. Strijd op de barricades en druk vanaf de werkplek gaan dan zij aan zij. Daartegen is die massabijeenkomst van Erdogan en zijn aanhangers in een buitenwijk van Istanbul bepaald geen afdoend verweer. Mooi.’
Het is wellicht een goed moment om wat handvaten aan te dragen om de gebeurtenissen te volgen en er inzicht in te krijgen. Dat volgen gaat een beetje via het Aljazeera liveblog en vooral via de updates – later terug te vinden in het archief – van Turkishspring.nadir.org. Een redelijke chronologie van de gebeurtenissen vind je op Hurriyet. Die begint dan niet bij de protesten zelf, maar neemt ook een flink stuk voorgeschiedenis mee, met name over het bouwproject op Gezi waartegen het protest begon.
………. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via: Ravotr
Ik zal proberen deze notities aan te vullen met mijn eigen overzicht van de Internationale niews.
Wat in Turkije nu gebeurt is een soort herhaling van de Europese lente 1968. De huidige generatie kent het niet zo goed en neoliberalen praten er ook liever niet over want het was een zeer progressieve gebeurtenis die over Vrijheid en Democratie ging.
“Wat zie je daar op de Geziplein?Wat is de sfeer?” vroeg 2 dagen geleden uit de studio de journalist van een grote Franse radiostation aan zijn buitenlandse correspondent ter plekke.
“Luister zelf en maak je eigen mening” , antwoordde de buitenlandse correspondent uit het Geziplein. De microfoon pikte meteen een prachtig pianoconcert klassieke muziek van iemand die met zijn piano op de Geziplein gekomen was om zijn steun aan de vredige demonstranten te betuigen.
Verder waren muziekgroepen en voorstellingen, theater en alles wat de Vrijheid en streven van de burger naar Democratie ondersteunen.
Net zoals de dansende dervisch Aziya Azazi zei toen dansend op het plein met een gasmasker erop – “Ons ga je niet zo makkelijk stoppen”.
Het is het streven van een volk naar Vrijheid en Democratie die perfect op de Tunesische en Egyptische lente aansluit.
Wat mij het meest opvalt is het leus die telkens weer bovenop komt. De demonstranten roepen vaak:
” We zijn allemaal samen!” en steunen elkaar voortdurend, ook als ze mekaar helemaal niet kennen.
Gelukkig dat de uiterste westerse aliënatie daar nog niet aangeslagen heeft.